του Τάσου Παπαδόπουλου
Είναι ν’ απορεί κανείς. Δύο εισαγγελικοί λειτουργοί κάνουν πολύ σοβαρές καταγγελίες για την άμεση εμπλοκή ενός πολιτικού προσώπου στο έργο τους, και για κάποιους, πέρα βρέχει.
Τι θα σκεφθεί άραγε ο απλός πολίτης όταν ακούει τα… ανήκουστα, για τον παρεμβατικό ρόλο του επονομαζόμενου Ρασπούτιν στο έργο της δικαιοσύνης; Μήπως άραγε τρελάθηκαν ένας Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου και μια Εισαγγελική λειτουργός και στις καταθέσεις τους καταγγέλλουν φαντάσματα;
Έτερο ερώτημα η απελθούσα Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, γιατί έθεσε στο αρχείο τις σοβαρές αυτές καταγγελίες; Και γιατί άραγε εν μέσω προεκλογικής περιόδου ο Σύριζα επιχείρησε να διορίσει Πρόεδρο και Εισαγγελέα του Αρείου Παγου;
Πέρα και πίσω από την συγκεκριμένη υπόθεση Novartis υπάρχει μείζον θέμα που αφορά την ίδια τη δικαιοσύνη. Γιατί οι επώνυμες καταγγελίες που έγιναν, αφορούν συγκεκριμένους εισαγγελικούς λειτουργούς.
Που είναι τα συνδικαλιστικά όργανά τους; Οφείλουν κινηθούν προς κάθε κατεύθυνση και να απομονώσουν όσους ενήργησαν σύμφωνα με πολιτικές υποδείξεις, προκειμένου να προστατεύσουν την τιμή και το κύρος του δικαστικού σώματος.
Καραμπινάτο παράδειγμα είναι το βίντεο που κυκλοφορούσε εν είδη φήμης ότι υπήρχε, στο οποίο εμφανιζόταν δήθεν ο Π. Πικραμένος να χρηματίζεται με 100.000 ευρώ από τον εκπρόσωπο της Novartis, με βάση το οποίο ενέπλεξαν τον πρώην Πρόεδρο του ΣτΕ και υπηρεσιακό Πρωθυπουργό , στην υπόθεση.
Το βίντεο δεν βρέθηκε πουθενά και σύμφωνα με τις καταθέσεις των εισαγγελικών λειτουργών εμπλέκεται και δημοσιογράφος που υποτίθεται ότι είχε τρόπο να το βρει και να το προσκομίσει στις εισαγγελικές αρχές.
Κι εδώ τίθεται ένα θέμα, που αφορά το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, την ΕΣΗΕΑ, που έχει υποχρέωση να παρέμβει και να ζητήσει από τις εισαγγελικές αρχές να διερευνήσουν τις καταγγελίες αυτές, μια και θίγουν ευθέως τον ρόλο και την λειτουργία των ΜΜΕ, μια και εμφανίζονται να εμπλέκονται σε «ανακριτικούς» ρόλους.
Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός της διαβεβαίωσης από την πλευρά του αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα, σύμφωνα με την οποία, δεν έχουν στοιχεία στο FBI που ξεκίνησε την έρευνα για τη Novartis, για εμπλοκή πολιτικών προσώπων από την Ελλάδα στο διεθνές αυτό σκάνδαλο.
Κι όλα αυτά που έγραφαν τόσον καιρό περί ονομάτων πολιτικών που στη Γενεύη επρόκειτο να παραδώσουν οι ανακριτές από τις ΗΠΑ και διατυμπάνιζαν τα ΜΜΕ του Σύριζα, ήταν απλά fake news και λάσπη στον ανεμιστήρα;
Ή μήπως ήταν μια ηθελημένη κίνηση πολιτικής εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων της τότε κυβέρνησης προκειμένου να δικαιωθεί το σύνθημα ότι διώξαμε το πολιτικό κατεστημένο, που γενικώς και αορίστως τα άρπαζε για να έρθουμε εμείς οι αντισυστημικοί να κάνουμε την κάθαρσή;
Μολονότι είναι πλέον ή βέβαιο, ότι όλη αυτή η πολιτική πλεκτάνη που στήθηκε από υπουργούς και δεν είναι μόνο απ’ ότι φαίνεται ο Ρασπούτιν, ήταν εν γνώση του Α. Τσίπρα, εν τούτοις είναι ορθή η απόφαση του Κ. Μητσοτάκη να μην κινήσει διαδικασία και εναντίον του, προκειμένου να μην δώσει στους αντιπάλους του την ευκαιρία να το παίξουν διωκόμενοι.
Η χώρα, και κατά προέκταση οι πολιτικοί της έχουν υποχρέωση να δουν μπροστά. Να δουν το πώς θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο σήμερα και αύριο για τους πολίτες. Καιρός το πολιτικό καφενείο να βγει στο περιθώριο του δημόσιου βίου της χώρας.
Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από νέο αίμα στην πολιτική σκηνή, που να μην το συγκροτούν καφενόβιοι αιώνιοι φοιτητές που παίρνουν πτυχία με πολικές παρεμβάσεις και δεν στηρίζουν την πολιτική ύπαρξή τους στο ψέμα στην κατασυκοφάντηση των πολιτικών τους αντιπάλων και στον λαϊκισμό.
Οι χώρες γύρω μας έχουν κάνει τεράστια βήματα προόδου. Στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια κρίσης, που έδιωξε 670.000 νέους επιστήμονες, των οποίων οι σπουδές κόστισαν δισεκατομμύρια στο δημόσιο, όλοι οφείλουν να δουν το μέλλον και να πάψουν να κατατρώγονται με το οδυνηρό παρελθόν.
Τα κόμματα έχουν υποχρέωση να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στην παραγωγή πολιτικής και όχι στην αναπαραγωγή της γνωστής νεοελληνικής μιζέριας, που δηλητηριάζει ανθρώπους και κοινωνίες…
Υπάρχει μπροστά μας μια ευκαιρία. Αυτή συνδέεται άμεσα με το τρένο της ανάπτυξης δεν πρέπει επ’ ουδενί να χαθεί. Γιατί ίσως είναι η τελευταία…
