του Τάσου Παπαδόπουλου
Οικοδεσπότες της Μεσογείου δηλώνουν τώρα οι Τούρκοι. Τι άλλο θα ακούσουμε σε έναν κόσμο που αλληλοσπαράσσεται και το επί γης ειρήνη των ημερών, μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός, εν μέσω του χειμώνα.
Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με παρουσία στρατού και ναυτικού, μετά την Κύπρο, στη Συρία, το Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αλβανία και τώρα στη Λιβύη.
Από τις κινήσεις αυτές του νέο σουλτάνου της Άγκυρας, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η Τουρκία περικυκλώνει την Ελλάδα και με αιμοδότη το Κατάρ που προστατεύει με 5.000 στρατιώτες και αντίστοιχες δυνάμεις, δημιουργεί έναν πολιορκητικό κλοιό ασκώντας με αυτόν ασφυκτική πίεση στον προς δυσμάς γείτονά της.
Ήδη έχει πετύχει πολλά σε βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων η Τουρκία μετά την εισβολή και κατοχή του 36% της Μεγαλονήσου, από τον Ιούλιο του 1974. Και για το λόγου το ασφαλές έχουμε:
Το Πρακτικό της Βέρνης (μετά την κρίση με το «Χόρα»), το Νοέμβρη 1976 μεταξύ Κ. Καραμανλή και Σ. Ντεμιρέλ, με το οποίο δεσμεύονταν οι δύο χώρες να μην προβούν σε ενέργειες που θα παρενοχλούσαν τις διαπραγματεύσεις. Ουσιαστικά, πάγωσαν έκτοτε οι ενέργειες για έρευνα και εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων πετρελαίου πέρα από τα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων από τις ηπειρωτικές ακτές.
Η Συμφωνία του Νταβός (μετά την κρίση του 1987 με το «Σισμίκ»), το Φλεβάρη του 1988 μεταξύ Α. Παπανδρέου και Τ. Οζάλ, με την οποία οι δύο χώρες συμφωνούν να περιορίσουν την ερευνητική τους δραστηριότητα για ανεύρεση κοιτασμάτων πετρελαίου στην αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Δηλαδή, επαναβεβαίωση του Πρακτικού της Βέρνης.
Η Συμφωνία της Μαδρίτης, τον Ιούλη του 1997 (μετά την κρίση των Ιμίων το Γενάρη του 1996), μεταξύ Κ. Σημίτη και Σ. Ντεμιρέλ, με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζει «τα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και δεσμεύεται να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, όπως θα μπορούσε να θεωρηθεί η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων (έρευνες στην υφαλοκρηπίδα, επέκταση χωρικών υδάτων κ.λπ.).
Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και το Ελσίνκι, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης το Δεκέμβρη του 1999, όπου στο πλαίσιο της ενεργοποίησης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας η Ελλάδα αποδέχθηκε την ύπαρξη προς διευθέτηση «συνοριακών διαφορών».
Το Μνημόνιο της Βουλιαγμένης του 1988, μεταξύ των τότε υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας Κ. Παπούλια και της Τουρκίας Μ. Γιλμάζ. Είναι η βάση των ΝΑΤΟικής έμπνευσης ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης). Σε αυτό προβλεπόταν η μη διεξαγωγή ασκήσεων, πτήσεων και άλλων δραστηριοτήτων στο Αιγαίο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, των εθνικών και των θρησκευτικών εορτών των δύο χωρών.
Και βεβαίως, αφού γκριζάρισε τα Ίμια, τον Ιανουάριο του 1996, πρόσθεσε χωρίς κανένα κόστος και άλλα 18 νησιά του Αιγαίου στις διεκδικήσεις της.
Τώρα με τα σύνορα της καρδιάς μας του Ερντογάν και τον χάρτη της γαλάζιας πατρίδας που καταλαμβάνει το μισό Αιγαίο και τη μισή και πλέον Α. Μεσόγειο, επιδιώκει να πλευροκοπήσει την Ελλάδα από παντού.
Ωραίες οι διπλωματικές κινήσεις της ελληνικής πλευράς, ωραίες οι καταδικαστικές δηλώσεις από όλους τους ισχυρούς της γης. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Και επ’ αυτού δεν βλέπουμε κάτι που να μας κάνει να αισιοδοξούμε.
Η Ελλάδα με την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και με την πολιτική που προηγήθηκε, από την κυβέρνηση ΣυριζαΑνελ, που συνοψίζεται στη φράση, ότι δεν θα κάνουμε εξοπλισμούς και θα ρισκάρουμε μια κρίση με την Τουρκία, έχει βρεθεί πολύ πίσω από την γειτονική μας χώρα, που έφτιαξε ισχυρή αμυντική βιομηχανία και αγόρασε πολλά νέα σύγχρονα οπλικά συστήματα.
Τώρα τρέχουν να αναβαθμίσουν τα F-16 & Mirage 2000, να βρουν άκρη με τις φρεγάτες και να δανειστούν drones από τρίτες χώρες. Όμως η απειλή είναι προ των πυλών και τα όσα συζητούνται και αποφασίζονται θα ολοκληρωθούν σε ένα χρονικό βάθος μιας δεκαετίας. Όμως το σπίτι μας κινδυνεύει τώρα να καεί και όχι στα επόμενα δέκα χρόνια.
Εδώ ισχύει το διαχρονικό, που δεν υλοποιήθηκε στον παρελθόντα χρόνο, ότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Μετά την κρίση στα Ίμια και μέσα στον πανικό που επικράτησε, αποφασίστηκε ένα μεγάλο πρόγραμμα εξοπλισμών από το οποίο τα κοράκια όλων των επιπέδων, επωφελήθηκαν τα μέγιστα.
Τα παρατράγουδα δεν έλειψαν μια και αγοράστηκαν αεροπλάνα F-16 χωρίς σύστημα αυτοπροστασίας, άρα βορά τα αεροσκάφη και οι πιλότοι στον κάθε επιτιθέμενο, και υπερσύγχρονα τανκς τα Leopard, χωρίς τις απαραίτητες οβίδες, άρα κατάλληλα μόνο για παρελάσεις.
Παράλληλα σύγχρονα επιθετικά ελικόπτερα, τα ΝΗ-90, σήμερα δεν πετούν, μια και στις συμβάσεις δεν υπήρχε πρόβλεψη για ανταλλακτικά και αντίστοιχο service. Κι όλες αυτές, οι μεγάλες σε κόστος συμφωνίες έγιναν στο πόδι, μια και οι εμπλεκόμενοι ήθελαν να εισπράξουν την μίζα και δεν έδιναν την απαραίτητη προσοχή στις συμβάσεις.
Στο δια ταύτα. Έχουμε τώρα απέναντί μας ένα ισχυρότατο αντίπαλο, που έχει επιβάλει σιδηρά πειθαρχία στο εσωτερικό του μέτωπο και με δεδομένο ότι έχει ήδη εισπράξει πολλά κέρδη από τις ελληνικές υποχωρήσεις, επιδιώκει τώρα να φέρει την Ελλάδα σε θέση ματ, που λένε και στο σκάκι.
Στο ερώτημα πόλεμος ή ειρήνη με τους όρους του Ερντογάν, τι απαντάει άραγε το πολιτικό σύστημα της χώρας; Γιατί το δίλλημα, κι ας είμαστε ρεαλιστές, αυτό είναι σήμερα. Θα υποχωρήσει η Ελλάδα στις νέες αξιώσεις Ερντογάν, που εγκλωβίζουν στα έξι μίλια Κρήτη, Ρόδο, Κάρπαθο και Καστελόριζο, ή θα απαντήσει δυναμικά που σημαίνει μια θερμή αναμέτρηση, με ότι αυτό συνεπάγεται;
Μια πανστρατιά του ελληνισμού, μπορεί να είναι το αντίδοτο στις επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας. Διαφορετικά αν συρθούμε υπό τις απειλές ενός θερμού επεισοδίου σε εφ’ όλης της ύλης διαπραγματεύσεις, τότε αυτή τη φορά οι ζημιές θα είναι ανυπολόγιστες…
