του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Αν η καγκελάριος Μέρκελ είχε κόψει τον τσαμπουκά στον νεοοθωμανό Σουλτάνο πριν μια πενταετία, όταν οι πρώτοι πρόσφυγες άρχισαν να συσσωρεύονται την Τουρκία, το μεταναστευτικό θα είχε πάρει άλλη τροπή. Αυτό δεν έγινε όμως γιατί τότε υπήρχαν αρκετοί εσωτερικοί και εξωτερικοί λόγοι που η Γερμανίδα καγκελάριος νόμισε ότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει λέγοντας ότι η χώρα της είναι έτοιμη και με ανοιχτές αγκάλες να δεχτεί ένα εκατομμύριο μετανάστες. Την εξαγγελία αυτή όμως, η κυρία Άνγκελα Μέρκελ την έκανε χωρίς να ρωτήσει τους εταίρους της, χωρίς να υπολογίσει το κόστος και χωρίς βέβαια να λάβει υπόψη της τη γεωγραφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης, έχουμε τη βάσιμη γνώμη ότι η καγκελάριος, αγνοούσε και αρκετές πτυχές της τουρκικής πολιτικής ή αντιθέτως τις γνώριζε και άρα ήθελε να τις ενισχύσει.
Τούτων λεχθέντων έχουμε μια σειρά από απορίες. Για παράδειγμα, η κυρία Μέρκελ από τη στιγμή που ήταν πρόθυμη να δεχθεί στη Γερμανία ένα εκατομμύριο ανθρώπους γιατί δεν έκανε μια συμφωνία με τον Ερντογάν, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να πηγαίνουν στη χώρα της κατ’ ευθείαν με ειδικώς ναυλωμένα αεροπλάνα, ή άλλα μεταφορικά μέσα; Τι νόημα έχει δηλαδή ο Σύρος ή ο Αφγανός που θέλει να πάει στη Γερμανία να πρέπει να περάσει δια θαλάσσης και οδικώς από τη μισή Ευρώπη σχεδόν για να φθάσει στον προορισμό του;
Η απάντηση το παραπάνω ερώτημα, είναι εξόχως δύσκολη, πολύπλοκη και με αρκετό παρασκήνιο πίσω της.
Για να επιχειρήσουμε μια απάντηση θα πρέπει να δούμε με ξεκάθαρο πνεύμα πώς προκλήθηκε η περίφημη «αραβική άνοιξη», από ποιους και που τελικά κατέληξε. Ωσαύτως, θα πρέπει να δούμε και να αναλύσουμε ποιοι επωφελούνται σήμερα από την πορεία της «αραβικής άνοιξης» και για ποιους λόγους. Όλα αυτά όμως, θα πρέπει να γίνουν σε συνάρτηση με τις αντιδικίες και εξελίξεις στον ισλαμικό κόσμο, ο οποίος κυριολεκτικά βράζει και είναι εξαιρετικά επικίνδυνος.
Και θα γίνεται όλο και πιο θρασύς, στο μέτρο που η Ευρώπη, στο όνομα της δημοκρατίας και του σεβασμού της διαφορετικότητας θα δέχεται απροκάλυπτους βιασμούς αρχών και αξιών της. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς το τι λέγεται σε αρκετά τζαμιά της Γαλλίας, του Βελγίου, της Γερμανίας και της Ολλανδίας κατά της Ευρώπης της ιστορίας της και του πολιτισμού της και θα καταλάβει ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Τα κηρύγματα μίσους είναι πλέον χιονοστιβάδα και η πλύση εγκεφάλου πάει σύννεφο.
Ακόμα χειρότερα δε, αυτό το μίσος, μέσω διαδικτύου, διαδίδεται ταχύτατα και μαζικά, με αποτέλεσμα οι ζημιές που προκαλούνται να είναι τεράστιες. Σύμμαχοι δε των εν Ευρώπη ισλαμιστών είναι και όλοι οι απογοητευμένοι της ολοκληρωτικής αριστεράς, με αποτέλεσμα ο νέος αυτός εσμός να επιδιώκει κοινωνικές αν όχι και εμφύλιες συγκρούσεις, γιατί μόνον έτσι κάποιοι ανεγκέφαλοι θα μπορούν να επιβιώνουν πολιτικά και θρησκευτικά.
Είναι καιρός λοιπόν το μεταναστευτικό να εξεταστεί συνολικά και σε βάθος. Γιατί δεν είναι πλέον μόνον πρόβλημα εξόδου από τη δυστυχία. Εξελίσσεται σε δεινό πολιτικό όπλο και τεράστιο μέσο παρανόμου εγκληματικού πλουτισμού στα χέρια αδίστακτων καιροσκόπων που καλά θα έκαναν να διάβαζαν λιγουλάκι το Ιμπν Καλντούν. Αν κατά τύχη γνωρίζουν ποιος είναι!
