του Ηλία Καραβόλια
Οι οικονομολόγοι πρέπει να κοιτάμε τις τσάντες με τα ψώνια των καταναλωτών, να ρωτάμε τον μηχανικό, τον δικηγόρο, τον επαγγελματία τι εισπράττουν και όχι μόνο να αναλύουμε τα οριακά ποσοστά μεταβολών σε οικονομικούς δείκτες. Φρονώ ότι το χρήμα δεν κινείται στο εμπόριο με ρυθμούς ικανοποιητικούς .Οι τζίροι στην αγορά δεν αντικατοπτρίζουν τις μεταβολές σε μακροοικονομικά μεγέθη. Πολλοί πελάτες στα μαγαζιά αφήνουν την σκόνη τους ή περιορίζουν τις δαπάνες τους-αυτή είναι η πραγματικότητα της οριακής μεταβολής στην κατανάλωση .
Ως αναλυτές πρέπει να βλέπουμε αν στην οικονομική καθημερινότητα εγκρίνονται τραπεζικά δάνεια για παραγωγικούς σκοπούς ώστε να έχει νόημα το επιτόκιο στο 10ετες που είναι σε ιστορικά χαμηλά (σημ: αν αργεί αυτό το φθηνό κόστος δανεισμού να φθάσει στον μικρομεσαίο επιχειρηματία αυτό σημαίνει στρέβλωση στο πιστωτικό σύστημα )
Το κλίμα μπορεί να έχει αλλάξει εδώ και δυο χρόνια όμως η ανάπτυξη δεν καταλήγει στο ατομικό μας πορτοφόλι. Ο περιορισμός της φορολογίας αργεί να ωθήσει τις νέες επενδύσεις. Την ίδια ώρα η ανεργία επιμένει ειδικά στους νέους. Και ο μέσος μισθός, το υπομόχλιο κάθε οικονομίας, δεν αυξάνεται με όρους αγοραστικής δύναμης. Το νιώθει ο κάθε εργαζόμενος και το εισπράττει ο κάθε μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Και αυτή η χώρα είναι γεμάτη από αυτές τις δυο κατηγορίες: μισθωτούς και μικρομεσαίους που χάθηκαν μεταξύ μεσαίας τάξης και ιδιωτικών χρεών(τα κόκκινα δάνεια επιμένουν και οι πλειστηριασμοί παραμονεύουν συνεχώς)
Το χειρότερο όμως είναι η λάθος στρατηγική της οικονομικής πολιτικής για δεύτερο χρόνο. Επιμένουμε στην προσδοκία βελτίωσης του κλίματος από ξένα κεφαλαία σε μεγαλεπίβολα projects. Ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία βασίζεται κυρίως στην κυκλοφορία του χρήματος μεταξύ μικρομεσαίων. Αγνοούμε επίσης ότι μετά την πτώση του ΑΕΠ κατά 30 μονάδες με τα μνημόνια χρειάζεται γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε συνδυασμό με αύξηση της απασχόλησης. Οι πολλαπλασιαστές δεν είναι αυτόματοι !Ξεχνάμε ότι η οικονομία έχει ανάγκη από νέους μισθούς οι οποίοι δεν μπορούν να έλθουν αν απλά αναμένουμε τις χρονοβόρες ξένες επενδύσεις. Ο άνεργος νέος περιμένει κάποιον μεσαίο γνωστό του εργοδότη να τον προσλάβει και όχι την πολυεθνική- αυτή είναι η πραγματικότητα. Τον μεγάλο εργοδότη θα τον ψάξει στο εξωτερικό! Και δυστυχώς έχουν όλοι εθιστεί στον χαμηλό μισθό. Είναι ο πλέον επικίνδυνος εθισμός. Φθηνά χέρια δεν μπαίνουν στην τσέπη για να ψωνίσουν. Το μοντέλο της ευέλικτης εργασίας συνεπάγεται χαμηλή κατανάλωση. Και αυτή συνεπάγεται χαμηλά έσοδα.
Αλλά ας μην προσπαθούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Πρέπει να χρηματοδοτηθεί ο υγιής ελληνικός ιδιωτικός τομέας. Όχι για να ανοίξουν πάλι τα παραδοσιακά μικρομάγαζα αλλά για να ξεκινήσουν καινοτόμες ιδέες, σύγχρονες υπηρεσίες και προϊόντα. Ακόμη και το παλιό μοντέλο της οικοδομής να ανθήσει ξανά το ζητούμενο είναι η ανάδειξη καινοτόμων επιχειρήσεων που θα γεννήσουν βιώσιμες θέσεις για τους καταρτισμένους ανέργους. Τα κέρδη του μέλλοντος δεν θα βασιστούν στα φθηνά χέρια. Ας απομονώσουμε την νοοτροπία της απορρύθμισης και της ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Σεβασμό στην δύναμη του μεροκάματου: αυτό κινεί την οικονομία όχι η ροπή για γρήγορο κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου...
