του Γιάννη Καρτάλη*
Ευκαιρία να ξεσπαθώσει και πάλι το γνωστό εθνικολαϊκιστικό λόμπι, με αφορμή τις απόψεις για το Καστελλόριζο που εξέφρασε ο κορυφαίος διεθνολόγος της χώρας μας καθηγητής Χρήστος Ροζάκης. Ένα λόμπι που εν πολλοίς ευθύνεται για το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες δεν μπορούν να προχωρήσουν σε λύση τα γνωστά εθνικά μας θέματα, προωθώντας μαξιμαλιστικές θέσεις, με την αναποτελεσματική νοοτροπία ότι έχουμε σε όλα δίκιο. Αν όμως όντως ισχύει αυτό, γιατί δεν προσφεύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο ώστε να δικαιωθούμε; Καθώς μάλιστα συνεχώς τονίζουμε ότι είμαστε υπέρ της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο καταπατούν οι γείτονές μας. Προφανές όμως είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το ζήτημα δεν είναι και τόσο απλό. Όπως άλλωστε δείχνουν οι έως τώρα αποφάσεις της Χάγης για περιπτώσεις ανάλογες με εκείνες του Καστελλορίζου. Δεν λύνεται δηλαδή με μια απλουστευτική εθνικιστική λογική.
Ο κ. Ροζάκης ουσιαστικά εξέφρασε μια πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ότι το Καστελλόριζο, που βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τη Ρόδο και εκτός της περιοχής του Αιγαίου, είναι γεωγραφικά απομονωμένο, απέναντι στην τεράστα έκταση των τουρκικών ακτών της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούται, βάσει του Διεθνούς Δικαίου, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, εφόσον κατοικείται. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται κατά τον διαμοιρασμό των θαλασσίων ζωνών της περιοχής, για το ποια θα είναι η πραγματική επήρεια αυτού του μικροσκοπικού νησιού, απέναντι στον τεράστιο τουρκικό όγκο. Και αν δεν μπορούμε να τα βρούμε διμερώς, μόνη λογική λύση είναι η προσφυγή στο Δικαστήριο. Για αυτό είναι επιτακτικά αναγκαίο να εγκαταλείψουμε επιτέλους τις εθνικιστικές εξάρσεις, που ουδέν απέφεραν στο παρελθόν, και να προχωρήσουμε με οδηγό το Διεθνές Δίκαιο.
Προφανές είναι ότι άλλη λύση δεν υπάρχει, εκτός αν προτιμούμε να οδηγηθούμε σε μια στρατιωτική αναμέτρηση, αναλαμβάνοντας φυσικά και το κόστος αυτής της επιλογής. Οι σχετικές αποφάσεις, στο πλαίσιο μιας απαραίτητης εθνικής συνεννόησης, επείγουν καθώς η Τουρκία έχει χοντρύνει υπέρμετρα το παιχνίδι, όπως έδειξε και η υπόθεση της Αγίας Σοφίας. Όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι η υποτιθέμενη ανεξάρτητη τουρκική δικαστική εξουσία είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές του Νεοσουλτάνου. Ο οποίος τα έχει βάλει με τους πάντες και τα πάντα, στηριζόμενος στην γνωστή (και αποδεδειγμένα πλέον από τις τελευταίες αποκαλύψεις) «ειδική σχέση» με τον αλλοπρόσαλλο πρόεδρο των ΗΠΑ. Καθώς μάλιστα αντιλαμβάνεται ότι τα χρονικά όρια στενεύουν και ότι ο Ντόναλντ Τραμπ κινδυνεύει τώρα να βρεθεί εκτός εξουσίας τον ερχόμενο Νοέμβριο, επείγεται να προχωρήσει το ταχύτερο δυνατό στα γνωστά επεκτατικά του σχέδια. Και το ερώτημα είναι ποιος θα βρεθεί να τον σταματήσει.
*πρώην διευθυντής του Βήματος της Κυριακής
