του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Οι Τράμπ, Μπολσονάρο και Τζόνσον, την πανδημία του κορωνοϊού θα την θυμούνται όσα χρόνια ζωής τους μένουν. Και οι τρεις, επαρμένοι από τον λαϊκισμό, την περιφρόνησή τους προς τους άλλους, την πολιτική τους αγυρτεία και την αντίστασή τους στη γνώση, έφεραν τις χώρες στους στις πρώτες θέσεις των θανάτων και των κρουσμάτων της νόσου Covid-19.
Ο Τραμπ, εκτός και αν ζητήσει έρποντας συγγνώμη από τις οικογένειες που θα έχουν χάσει χιλιάδες ανθρώπους τους έως τον προσεχή Νοέμβριο και αν ο ίδιος επιβιώσει του κορωνοϊού, θα υποστεί εκλογική συντριβή από έναν άχρωμο αντίπαλο.
Έδειξε προς πάσαν κατεύθυνση ότι είναι ένας θρασύς, μεγαλομανής και αδίστακτος φαφλατάς, που στην ουσία μόνον ζάρια ξέρει κάπως να παίζει.
Για τον Μπολσονάρο ευχόμαστε να επιβιώσει και αυτός του κορωνοϊού, για να βιώσει τι ωραία είναι να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες παίζοντας με τις ζωές των άλλων.
Όσο για τον Μπόρις Τζόνσον, είναι αρκετά ευφυής για να αλλάζει θέσεις και απόψεις όπως πουκάμισα, αλλά αίσθησή μας είναι ότι πολλοί Βρετανοί τον περιμένουν στην γωνία. Όπως επίσης προβλέπουμε ότι δεν είναι πολύ μακρυά και η ώρα που το Ηνωμένο Βασίλειο θα ζητήσει την επανένταξή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ίσως πριν το 2030 το Brenter να γίνει λέξη της μόδας.
Άλλη πρόβλεψή μας είναι ότι ο κορωνοϊός έως το 2030, θα έχει στείλει στην ευχή του Αλλάχ και τους μουλάδες στο πολύπαθο Ιράν.
Στην Τουρκία, ο νέος Σουλτάνος, επειδή βλέπει τα χειρότερα να έρχονται, δυστυχώς, προετοιμάζει μια σοβαρή γεωπολιτική κρίση. Το πρόβλημά του όμως είναι ότι δεν γνωρίζει από ποιο σημείο θα πρέπει να την ξεκινήσει. Σε κάθε περίπτωση εκτίμησή μας είναι ότι τα ψωμιά του δεν είναι πλέον πολλά. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου και κάποιοι άλλοι περιμένουν την κατάρρευση του Σουλτάνου και ξέρουν ότι μετά από αυτήν θα έχουν να κάνουν με μια διαφορετική Τουρκία.
Δεν χωρά καμμιά αμφιβολία επίσης ότι η πανδημία θα φέρει αλλαγές στη Ρωσία, στην Ινδία και στο Πακιστάν και θα συμβάλλει σε μια νέα γεωπολιτική θεώρηση των πραγμάτων. Με την υγεία και τις ευρύτερες επιπτώσεις στο πολιτικό και κοινωνικο – οικονομικό γίγνεσθαι να κατέχουν την πρώτη θέση.
Ας σημειωθεί επίσης ότι κατά τον ιδρυτή της εταιρείας Geoeconomika και σύμβουλο των αμερικανικών κυβερνήσεων Matt Rees, με αφορμή την πανδημία, σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, η εθνική ισχύς της Κίνας έχει χτυπηθεί από αυτή την κρίση σε πολλά επίπεδα. Η επιδημία έχει ανοίξει σημαντικές πολιτικές διαφωνίες εντός του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, προκαλώντας ακόμη και ελάχιστα κεκαλυμμένη κριτική για το ιδιαίτερα συγκεντρωτικό στυλ ηγεσίας του προέδρου Xi Jinping. Αυτό αντανακλάται σε έναν αριθμό ημι-επισήμων σχολίων που έχουν μυστηριωδώς βρει τον δρόμο τους στον δημόσιο χώρο. Το δρακόντειο lockdown του Xi στη μισή χώρα για μήνες για να καταστείλει τον ιό έχει επαινεθεί ευρέως, αλλά δεν έγινε χωρίς πλήγματα. Η εσωτερική συζήτηση μαίνεται για τον ακριβή αριθμό των νεκρών και των μολυσμένων, σχετικά με τους κινδύνους των επιπτώσεων ενός δεύτερου κύματος. Για την ώρα πάντως, η οικονομική ζημία ήταν τεράστια.
Παρά τα δημοσιευμένα ποσοστά της Κίνας για την επιστροφή στην εργασία, κανενός ύψους εγχώριο κίνητρο στο δεύτερο εξάμηνο του 2020 δεν θα αντισταθμίσει την απώλεια της οικονομικής δραστηριότητας κατά το πρώτο και το δεύτερο τρίμηνο. Επίσης, η δραστική οικονομική συρρίκνωση μεταξύ των κυριότερων εμπορικών εταίρων της Κίνας θα εμποδίσει περαιτέρω τα σχέδια οικονομικής ανάκαμψης, δεδομένου ότι πριν από την κρίση, ο εμπορικός τομέας της κινεζικής οικονομίας αντιπροσώπευε το 38% του ΑΕΠ. Συνολικά, η ανάπτυξη του 2020 είναι πιθανό να είναι περίπου μηδενική – η χειρότερη επίδοση από την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης πριν από πέντε δεκαετίες.
Ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ της Κίνας κυμαίνεται ήδη στο 310%, ενεργώντας ως τροχοπέδη σε άλλες κινεζικές προτεραιότητες δαπανών, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της τεχνολογίας, της άμυνας και της ξένης βοήθειας. Και όλα αυτά έρχονται την παραμονή των εορτασμών για την εκατονταετία του κόμματος το 2021, χρονικό σημείο για το οποίο η ηγεσία είχε δεσμευτεί να διπλασιάσει το ΑΕΠ της Κίνας σε μια δεκαετία. Η πανδημία το καθιστά αυτό αδύνατο. Ένα κορυφαίο αυταρχικό καθεστώς διακυβεύεται συνεπώς και αυτό θα έχει ευρύτερες γεωπολιτικές προεκτάσεις. Είναι ξεκάθαρο έτσι, ότι η ώρα για μιάν Ευρώπη που θα πάψει να είναι γεωπολιτικός νάνος έχει σημάνει. Το διεθνές περιβάλλον επανασχεδιάζεται και η αποδυνάμωση των δύο μεγάλων δυνάμεων μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες αναρχίας ,στην αποφυγή των οποίων η Ευρώπη ήδη θα έπρεπε να έχει λόγο.
