του Κωνσταντίνου Παΐδα*
Στο μέτωπο της πανδημίας του κορωνοϊού είναι προφανές ότι η «μητέρα των μαχών» βρίσκεται μπροστά μας και ότι η κορύφωση τη υγειονομικής κρίσης επίκειται. Ύστερα από την πρώτη σημαντική νίκη μας την άνοιξη μας κυρίευσε ο ενθουσιασμός και η έπαρση που αποτελεί και την εθνική μας «κατάρα». Επήλθαν έτσι εφησυχασμός, χαλάρωση και σχεδόν αδιαφορία για τον αφανή εχθρό που τώρα στέκεται ξανά ενώπιόν μας απειλητικότερος από ποτέ.
Με την Αττική σε κατάσταση «κόκκινου συναγερμού» και με αρκετούς νομούς της χώρας να παρουσιάζουν πολύ επιβαρυμένα (αναλογικά με τον πληθυσμό τους) επιδημιολογικά δεδομένα, φαίνεται ότι έχουμε την τελευταία ευκαρία πριν χαθεί η δυνατότητα ελέγχου της κατάστασης και προτού το εθνικό σύστημα υγείας καταρρεύσει υπό την αβάστακτη πίεση της αύξησης των περιστατικών που θα απαιτούν ενδοσοκομειακή περίθαλψη και νοσηλεία σε μονάδες εντατικής θεραπείας.
Ωστόσο, και ενώ σε όλο σχεδόν τον κόσμο ο αριθμός κρπυσμάτων της COVID- 19 σημειώνει ραγδαία αύξηση προκαλώντας μέγιστη ανησυχία, στην Ελλάδα ακόμα παρατηρούνται συμπεριφορές (ακατ)ανόητες:
Ορισμένοι εξακολουθούν να αμφισβητούν την ευκολία μετάδοσης, τον βαθμό επικινδυνότητας, ακόμα και αυτή την ύπαρξη της COVID-19 επικαλούμενοι «στοιχεία», «απόψεις ειδικών» και σενάρια συνωμοσιών παγκόσμιας κλίμακας έχοντας την ψευδαίσθηση, φευ, ότι έτσι διαχωρίζονται από τους «πολλούς και αφελείς» και ότι εντάσσονται αυτομάτως σε μια κάστα «εκλεκτών, υποψιασμένων και μυημένων».
Άλλοι θεωρούν ότι η COVID-19 απειλεί τους πάντες πλην των ίδιων, διότι οι ίδιοι προστατεύονται είτε από τη «θετική σκέψη» τους είε από την «αγαθή τύχη» τους από τη «γονιδιακή ανωτερότητά» τους είτε από δυνάμεις υπερβατικές είτε από όλους τους παράγοντες αυτούς μαζί.
Κάποιοι διεκδικούν το δικαίωμα της «ελεύθερης επιλογής» ως προς την τήρηση των μέτρων (χρήση μάσκας, τήρηση αποστάσεων, αποφυγή συγχρωτισμού κ.λπ.) επικαλούμενοι ή επικίνδυνες (αντι)επιστημονικές απόψεις ή «κοινωνικά κεκτημένα» που εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα ατομικά «έτσι θέλω» τους. Ταυτοχρόνως όμως θεωρούν αυτονόητη την υποχρέωση της Πολιτείας να τους προσφέρει υψηλής ποιότητας (δωρεάν) περίθαλψη, εάν νοσήσουν, και εν τω μεταξύ επικρίνουν με σφοδρότητα την Πολιτεία που δεν προνόησε να θωρακίσει το εθνικό σύστημα υγείας «διά παν ενδεχόμενον»... Προσδιορίζουν δηλαδή τη σχέση πολίτη- Πολιτείας αποκλειστικά και μόνο επί τη βάσει του «εγώ έτσι θέλω» και του «εσύ οφείλεις»...
Είναι σαφές ότι πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια για χαλαρότητα και αστεϊσμούς. Ο ημερήσιος αριθμός των κρουσμάτων της COVID-19 στη χώρα μας δυστυχώς μετέτρεψε τα έως τώρα «απρόσωπα» στατιστικά στοιχεία σε περιστατικά με ονοματεπώνυμο: με το ονοματεπώνυμο του συναδέλφου, του γείτονα, του φίλου, του συγγενούς μας!
Την ύστατη ώρα χρέος των πολιτών είναι να τηρούν τα μέτρα που υποδεικνύουν οι ειδικοί επιστήμονες. Αλλά και χρέος της Πολιτείας είναι να μην αρκείται στην ανακοίνωση μέτρων που εξαιτίας της αδιαφορίας, της ολιγωρίας και της ανευθυνότητας είτε κάποιων πολιτών είτε (και) μέρους του κρατικού μηχανισμού ουδέποτε εφαρμόζονται...
*αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ
Από: Athanase Papandropoulos
