του Τάσου Παπαδόπουλου
Στον τρελό κόσμο που ζούμε, οι φίλοι μπορεί να είναι ταυτόχρονα και εχθροί. Όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό, μια και μπορεί να το συναντάμε σπάνια στις ανθρώπινες σχέσεις, το βλέπουμε στις μέρες μας στο χώρο των διακρατικών επαφών.
Ο λόγος για τις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας. Στη Συρία βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο Πούτιν υποστηρίζει τον Άσαντ, ενώ ο Ερντογάν με τις ευλογίες του τέως Προέδρου των ΗΠΑ, εισέβαλε στο Συριακό έδαφος με σκοπό να απωθήσει τους Κούρδους νοτιότερα.
Την ίδια ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν τους έως τότε συμμάχους τους Κούρδους, που έκαναν την σκληρή δουλειά που ήταν η νίκη επί του εδάφους απέναντι στον ISIS και το λεγόμενο ισλαμικό κράτος.
Κατέλαβαν μια λωρίδα της Βόρειας Συρίας, με σκοπό στη συνέχεια να χρηματοδοτηθούν από την Ε.Ε. προκειμένου να κτίσουν πόλεις, με σκοπό να εγκαταστήσουν τους πρόσφυγες της Συρίας, που φιλοξενούνται στην Τουρκία, αφού πρώτα με τα όπλα θα έχουν εκδιώξει τους κουρδικούς πληθυσμούς.
Με αυτή την κίνηση θα έχουν πετύχει δύο στόχους. Ο ένας να αποτρέψουν την δημιουργία κουρδικού κράτους στην περιοχή και ο άλλος να διαιωνίσουν την παρουσία τους στα συριακά εδάφη, με το πρόσχημα της προστασίας των προσφύγων, που θα είχαν εγκαταστήσει στις νεότευκτες πόλεις.
Ο Ερντογάν και το συγγενολόι του συνεργάστηκαν με τον ISIS διακινώντας όπλα και πετρέλαιο από τις περιοχές που ήλεγχαν. Ο δημοσιογράφος Τζαν Ντουντάρ, που αποκάλυψε το αλισβερίσι, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 27 ετών. Σήμερα ζει αυτοεξόριστος στη Γερμανία προκειμένου να γλυτώσει από τα μπουντρούμια της Τουρκίας.
Αυτές τις ενέργειες του νέο-Οθωμανού Σουλτάνου έκαναν ότι δεν τις είδαν, λόγω οικονομικών και άλλων συμφερόντων οι Ευρωπαίοι, το ΝΑΤΟ και ο τέως ένοικος του Λευκού Οίκου.
Οι μεν Ρώσοι έχουν γεωστρατηγικά συμφέροντα μια και επιδιώκουν να αποσπάσουν την Τουρκία από το στρατόπεδο της Δύσης, ο Τραμπ μολονότι δήλωνε ότι όλοι έλεγαν πως ο Ερντογάν είναι φρικτός, εν τούτοις τον είχε φίλο του και λειτουργούσε μαζί του, όπως έλεγε, μια χαρά.
Ο Πούτιν από την πλευρά του, προμήθευσε την Τουρκία με τους βαλλιστικούς πυραύλους S-400 και παράλληλα προχώρησε σε μια σοβαρή συνεργασία, αυτήν της κατασκευής πυρηνικού αντιδραστήρα στο νότο, στην περιοχή Ακούγιου.
ΟΙ Τούρκοι από την πλευρά τους δια του αρμοδίου υπουργού Ενέργειας δηλώνουν τώρα ότι πέρα από το πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας θα αποκτήσουν την τεχνογνωσία που τους χρειάζεται για άλλες χρήσεις, υπονοώντας την κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Αλλά και στη Λιβύη υπάρχει ανάλογη σχιζοφρενική κατάσταση. Οι Ρώσοι υποστηρίζουν τον Χαφτάρ, που ελέγχει το ανατολικό μέρος της χώρας και οι Τούρκοι το Σάρατζ που κρατήθηκε στην εξουσία της Τρίπολης με την βοήθεια των μισθοφόρων του ISIS, που του έστειλε πεσκέσι o Ερντογάν.
Ο Εθνικιστής-Ισλαμιστής αφέντης της Άγκυρας έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη Συμφωνία του Βερολίνου, που έγινε πριν ένα χρόνο, η οποία απαγόρευε την αποστολή όπλων και μισθοφόρων στις εμπόλεμες πλευρές της Λιβύης.
Εμπόδισε τα πολεμικά της ευρωπαϊκής επιχείρησης «Ειρήνη» να κάνουν έλεγχο σε πλοία που συνόδευαν φρεγάτες της Τουρκίας μεταφέροντας μισθοφόρους και πολεμοφόδια.
Η κατάπαυση πυρός που επιτεύχθηκε τον περασμένο Οκτώβριο προέβλεπε εντός τριμήνου την αποχώρηση ξένων μισθοφόρων και οπλικών συστημάτων, προκειμένου να οδηγηθούν οι δύο πλευρές στην ειρήνευση και την επανένωση. Δεν τηρήθηκε όμως από τους Τούρκους που κρατούν σε θανάσιμο εναγκαλισμό τον Σάρατζ, αλλά και τους Ρώσους που ενισχύουν τον Χαφτάρ. Παρ όλα αυτά ο συνεταιρισμός Πούτιν- Ερντογάν καλά κρατεί.
Στη διάρκεια του 2020 είχαμε την πολεμική σύγκρουση Αρμενίων και Αζέρων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ο Ερντογάν μετέφερε τους μισθοφόρους του και τα Drones του στο Μπακού και κατάφερε να νικήσει τους Αρμένιους, με τους Ρώσους να εγκαταλείπουν εν ψυχρώ τους συμμάχους τους στο Ερεβάν. Στη συνέχεια βλέπουμε τον Πούτιν σε ρόλο Γκουτέρες να στέλνει τον στρατό του προκειμένου να επιβλέψει την σε βάρος των Αρμενίων εκεχειρία.
Πούτιν και Ερντογάν αγνόησαν την Ομάδα Μινσκ για το Ναγκόρνο Καραμπάχ.Στην ειρηνευτική αυτή πρωτοβουλία συμμετείχαν εκτός της Ρωσίας η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον δεν ασχολήθηκε, ο Μακρόν διαμαρτυρήθηκε, αλλά εις ώτα μη ακουόντων.
Αυτό που φαίνεται ότι ενώνει τους Πούτιν και Ερντογάν είναι ο αυταρχικός τρόπος άσκησης της εξουσίας. Κι από κοντά τους με την ίδια νοοτροπία και ο Τραμπ, στα χρόνια της παραμονής του στο Λευκό Οίκο.
Ο Τσάρος και ο Σουλτάνος έχουν φυλακίσει τους πολιτικούς τους αντιπάλους, δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και θεωρούν εαυτούς ελέω Θεού μονάρχες. Τους αρέσουν τα επιβλητικά παλάτια και που τα θεωρούν ως επίδειξη ισχύος.
Ξέρουν ότι οι Ευρωπαίοι στο τέλος θα συμβιβασθούν μαζί τους και θα ανεχθούν την όλη αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους, μια και η Γερμανία ήδη τα έχει βρει με τους Ρώσους στον αγωγό North Stream και με τους Τούρκους λόγω του όγκου των οικονομικών συναλλαγών, που φτάνει μέχρι την κατασκευή σύγχρονων υποβρυχίων.
Με αυτή την έννοια διατηρείται αυτή η σχιζοφρενική σχέση Πούτιν- Ερντογάν, με τους Ευρωπαίους να παίζουν ο καθένας για λογαριασμό του, βάζοντας στην άκρη αρχές, αξίες και δημοκρατικά ιδεώδη.
Όλα αυτά, και με το πάθημα της Αρμενίας είναι νωπό μπροστά μας, είναι ανάγκη να προβληματίσουν την Ελληνική πολιτική ηγεσία που οφείλει να πάψει να ασχολείται με τα μικρά και τα ασήμαντα, μια και τα μεγάλα είναι μπροστά μας…
