του Νίκου Ερρίκου Ιωάννου
Η υπερεκτίμηση θετικών χαρακτηριστικών και η υπερβολή στην υποτίμηση δοκιμασιών ή έξωθεν προερχομένων αντιξοοτήτων, αποτελούν συνήθεις αντιδράσεις μεμονωμένων ατόμων, κοινωνικών ομάδων ή και κρατών.
Κατά καιρούς ασκήθηκε κριτική, ενίοτε δικαιολογημένη, στην νεαρή Δημοκρατία της Κύπρου, πως διεκδικούσε την ιδιότητα του ομφαλού της Γης. Ως εκ τούτου όλος ο Κόσμος όφειλε να την γνωρίζει, να την προσέχει και να την προστατεύει!
Οι αφορισμοί υπέρ ή κατά, εμπεριέχουν κατά κανόνα στοιχεία υπερβολής αλλά και αυθαιρεσία. Βέβαια η αυστηρά χρονολογική παρουσίαση των εξελίξεων στην Κύπρο, προκαλεί απορίαν πως είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό νησί, να ευρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος επί τόσες δεκαετίες, αδιαλείπτως.
Στα μέσα του 20ου αιώνος ανθούσαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και η αποικιοκρατία, σαν θεσμός, όπως και ο ρατσισμός, έπνεαν τα λοίσθια.
Τότε, το 1955, άρχισε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) για Ένωση με την Ελλάδα. Έγραψε χρυσές σελίδες δόξας και ηρωισμού αλλά κατέληξε σ’ έναν επώδυνο συμβιβασμό. Τώρα πλέον όλοι αναγνωρίζουν ότι το Σύνταγμα που επεβλήθη το 1960 εμπεριείχε το σπέρμα του διχασμού και της διάλυσης.
Όποιος το προσεγγίσει με στοιχειώδη λογική και κρίση απορεί πως ήταν δυνατόν, να δοθούν τόσα υπερπρονόμια στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα, (18% του πληθυσμού, 30% στη νομή της εξουσίας), να υπάρχει συνθήκη εγγυήσεως και παρουσία ξένων στρατευμάτων με δικαίωμα μονομερούς επέμβασης, καθώς και διατήρηση κυρίαρχων στρατιωτικών βάσεων του ηττημένου, υποτίθεται, Ηνωμένου Βασιλείου!
Η μία των ούτω καλουμένων εγγυητριών δυνάμεων (Τουρκία) εισέβαλεν το 1974 και κατέχει έκτοτε το 34% του Νησιού. Επί του θέματος υπάρχει σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων και ψηφισμάτων της Γενικής Συνελεύσεως και του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που προνοούν αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων και εύρεση λύσης μεταξύ των νομίμων κατοίκων.
Αντ’ αυτού, επιδεικνύουσα αστείρευτη υπομονή και πνεύμα καλής θελήσεως, η Νόμιμη Κυπριακή Κυβέρνηση με διαδοχικούς προέδρους εδέχθη να σύρεται σε ατέρμονες «συνομιλίες» με τον εκάστοτε εγκάθετο, της διατηρούσης τον ρόλο του υποβολέως κατοχικής δύναμης.
Από το 2004 η Κυπριακή Δημοκρατία κατέστη ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σαν ενιαίο κράτος, με αναστολή του Ευρωπαϊκού κεκτημένου στο υπό κατοχήν τμήμα (αλήθεια αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία αξίζει ιδιαίτερης μελέτης).
Εις επίρροσιν αυτής της παραδοξότητος οι κάτοικοι του κατεχόμενου μέρους που εναντιώνονται και θεωρούν εκλίπουσα την Κυπριακή Δημοκρατία είναι κάτοχοι νομίμων (!) διαβατηρίων και απολαμβάνουν προνόμια, χρηματοδοτήσεις και ... τον στέφανον «αδικουμένων και απομονωμένων πολιτών».
Στο πλαίσιο αυτού του θεάτρου του παραλόγου κατήντησε μερίδα Κυπρίων να συνθηματολογεί και να διαπραγματεύεται τη χιμαιρική, ρατσιστική και διαλυτική λύση με τα αρχικά Δ.Δ.Ο. Σημειωτέον ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να περιγράψει με στοιχειώδη προσέγγιση τι σημαίνει, εξ ου και οι ατέρμονες συζητήσεις-διαφωνίες δεκαετιών.
Αν κάτι αξίζει να πιστωθεί στην Κυπριακή Κυβέρνηση απ’ όλη τη διαδικασία των «διακοινοτικών συνομιλιών», είναι ότι επέτυχε στο Κραν Μοντανά το 2017 να καθίσει την Τουρκία στη θέση του υπόλογου συνομιλητή με θέμα την αποχώρησή της και την κατάργηση της συνθήκης εγγυήσεως. Εξ ου και η άτσαλη αναδίπλωση και διάλυση των συνομιλιών με άγαρμπο και θορυβώδη τρόπο.
Η πρόσφατη «άτυπη πενταμερής» που εκραύγαζε από μακριά ότι ήταν θνησιγενής και θα κατέληγε σε ναυάγιο, άφησε παραταύτα απροσδόκητα θετικά στοιχεία. Για πρώτη φορά, παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν υπέρ του ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα του 2004, επεκαλέσθη το ΟΧΙ του 76% των Ελληνοκυπρίων αναγνωρίζοντας το δικαιολογημένο αίσθημα ανασφαλείας που απέρεεε από την ενδεχόμενη αποδοχή της εφαρμογής του. Ήταν μία πραγματικά γενναία κίνηση. Η νεοοθωμανική Τουρκία απορρίπτουσα και το τελευταίο πέπλο ντροπής και διπλωματικότητος αξίωσε ανερυθρίαστα διχοτόμηση, με προφανή απώτερο σκοπό την κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου.
Με βάση τα ανωτέρω και την επισήμως εκπεφρασμένη δυσαρέσκεια των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την συμπεριφορά της Τουρκίας, αποτελεί μονόδρομον η επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη βάση της εισβολής-κατοχής-αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων. Από κοντά και η ανάγκη κατάργησης των στρατιωτικών βάσεων της Αγγλίας που αποτελούν κόλαφο κατά της ανεξαρτησίας ενός κράτους μέλους της Ε.Ε. από την οποία εκείνη απεχώρησε καθώς και θλιβερό κατάλοιπο της αποικιοκρατίας.
Οι πολιτικοί της Πατρίδος μας που συγκροτούν μάλιστα και Εθνικό Συμβούλιο, καλούνται να τιμήσουν επιτέλους αυτό τον θεσμό και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να αναλογισθούν από ποιο σημείο και μετά η κριτική και η υπόσκαψη, δεν αφορά τους πολιτικούς αντιπάλους αλλά αυτό τούτο το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στην Ιστορία ο πατριωτισμός τους δεν θα μετρηθεί με τις ψήφους και τα αξιώματα που τυχόν θα καταλάβουν, αλλά από τη συμβολή τους στην ομοψυχία που χρειάζεται ο Κυπριακός Ελληνισμός για να επιβιώσει και να διεκδικήσει το Δίκαιο στο διεθνές στερέωμα.
