του Γιάννη Βαληνάκη*
Το «ήσυχο καλοκαίρι» που διάφοροι αναλυτές αλλά και πολιτικοί εύχονται, ούτε διαφαίνεται, αλλ’ ούτε και έρχεται δωρεάν. Αν στο Αιγαίο ο Ερντογάν υποκρίνεται τον «συγκρατημένο» (φυσικά με σημαντικά ανταλλάγματα σε βάρος μας), στην Αν. Μεσόγειο. επιχειρεί με νέα εκβιαστικά τετελεσμένα να διασπάσει Ελλάδα και Κύπρο και να ρυμουλκήσει ΟΗΕ, ΕΕ και ΗΠΑ στη συνομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού. Απειλεί με τα «δύο κράτη» για να εξαναγκάσει την Κυπριακή Δημοκρατία να αποδεχθεί ως «μέση» λύση (σε σχέση με την ομοσπονδία) τη συνομοσπονδία: δηλαδή ένα δικέφαλο κράτος με «ισότιμους» συνεταίρους τους 880.000 σχεδόν άοπλους Ελληνοκύπριους και τα 84 εκατομμύρια του πολεμοχαρούς Ερντογάν! Η Τουρκία προτιμά πάντα τα καλά υπολογισμένα) τετελεσμένα ερμηνεύοντας τις χλιαρές αντιδράσεις των τρίτων και τις μειλίχιες δηλώσεις μας ως αδυναμία και υποχωρητικότητα. Όταν ολοφάνερα δείχνεις να τρέμεις την ένταση, προφανώς θα υποχρεωθείς να πληρώσεις «λύτρα» στον επιθετικό σου γείτονα. Παραδίδεις έτσι κάθε μέρα και κάτι φαινομενικά μεν μικρό (που μάλιστα επικοινωνιακά αποκρύπτεται), αλλά συνολικά καίριο και καταστροφικό.
Ο διάδοχος του Πορθητή έχει προ πολλού διαγνώσει τις αδυναμίες αυτές, δημιουργεί ατιμώρητος τετελεσμένα δια των απειλών και της βίας. Δεν πτοείται από ευρωπαϊκές ή αμερικανικές δηλώσεις και «εκθέσεις». Ελίσσεται με θράσος αλλά και υπολογισμό, άλλοτε απειλώντας κι άλλοτε δήθεν αυτοσυγκρατούμενος. Δημιουργεί θέματα, απειλεί, πάντα όμως κάτι παίρνει. Διασπά τους αντιπάλους του και προσεταιρίζεται τους χθεσινούς εχθρούς του. Ανεδαφικές αποδεικνύονται κάθε φορά οι ελληνικές προβλέψεις περί «στριμώγματός» του και υποχωρητικότητάς του απέναντι στην «αποφασιστικότητα και τις συμμαχίες μας». Κάθε μέρα δυστυχώς κερδίζει πόντους που συνήθως χάνει αντίστοιχα ο Ελληνισμός.
Έχουμε επανειλημμένα υπογραμμίσει την αδήριτη ανάγκη για μια νέα εθνική στρατηγική που θα αντικαταστήσει την ξεπερασμένη της δεκαετίας του 1970, περιλαμβάνοντας και τα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η τελευταία, βαθιά λαβωμένη από την εισβολή του 1974 αναγκάστηκε υπό την πίεση της κατοχής, των ξένων καλοθελητών και με μια Ελλάδα αδύναμη και εκτεθειμένη, να αποδεχθεί την ομοσπονδιακή λύση. Όμως τη δέχθηκε προκειμένου να λήξει η τουρκική κατοχή, στη βάση μιας ισχυρής κεντρικής κυβέρνησης και με αναλογία πληθυσμού 80-20. Σήμερα, οι γηγενείς Τουρκοκύπριοι που έζησαν κάποτε μαζί με Ελληνοκύπριους έχουν πια χαθεί κι όσοι κατοικούν στα Κατεχόμενα παραδόθηκαν στην τουρκοποίηση. Παράλληλα, η διεθνώς προτεινόμενη λύση διολίσθησε υπό την κάννη των τουρκικών όπλων και την επιτήδεια μεσολάβηση σε καθαρά συνομοσπονδιακή. Δηλαδή σε ένα «νέο» και δικέφαλο κράτος, μέσα από το οποίο θα χαρίσουμε για να «συνδιαχειρίζεται» ο σουλτάνος όλα τα μέχρι σήμερα επιτεύγματα του κυπριακού Ελληνισμού: τη διεθνή αναγνώριση, η συμμετοχή στην ΕΕ και τον πλούτο της τεράστιας κυπριακής ΑΟΖ! Κι όμως αυτά έρχονται...
Ας μην κρυβόμαστε. Η λύση που ο τρίτοι ετοιμάζουν θα είναι η παράδοση των Ελληνοκυπρίων σε καταστροφικό γάμο «επανένωσης» αλλά με την Αγκυρα και τον Ερντογάν: δηλαδή να υπαχθούν και στο δόγμα του «τα παίρνω όλα θέλετε ή όχι», στη «δημοκρατία» και τα ανθρώπινα δικαιώματα «α λα-τούρκα», στο παρακράτος και τον Πεκέρ και στο φανατικό Ισλάμ -υπό τη σκέπη του τουρκικού στρατού.
Η Ελλάδα κάνει ότι δεν καταλαβαίνει μπας και χαλάσει το ήρεμο καλοκαίρι της. Άλλωστε, το Κυπριακό εδώ και καιρό δυστυχώς «δεν πουλάει»... Αναρωτιέμαι όμως συχνά αν πίσω από τα δήθεν ανυποχώρητα λόγια που κάθε φορά ακούγονται, ο Ελληνισμός της Κύπρου έχει αντιληφθεί τη θεμελιώδη αυτή αλλαγή των συνθηκών. Γιατί η όποια «επανένωση» γίνει, θα είναι με την Τουρκία του Ερντογάν και με τους όρους του, όχι με τους λιγοστούς και αδύναμους Τουρκοκύπριους. Εβδομήντα χρόνια αγώνων για το Κυπριακό θα χαθούν τελικά για να χαρίσουμε στην πιο αποφασιστική στιγμή τον κυπριακό Ελληνισμό στον Ερντογάν; Χειρότερη λύση πάντως δεν υπάρχει.
*καθηγητής, πρ. υφυπουργός Εξωτερικών
