Η Ν.Δ. και η μεσότητα του Αριστοτέλη

του Διονύση Γουσέτη*

Την αμφίπλευρη διεύρυνση της Ν.Δ. την ξεκίνησε ο ιδρυτής της. Ετσι, η Ν.Δ. έγινε κόμμα συγκατοίκησης της παραδοσιακής Δεξιάς, των (κεντρώων) φιλελεύθερων και κάποιων ακροδεξιών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και όχι η Ν.Δ., ήταν αυτός που κέρδισε όσους τρόμαξαν από τον κατήφορο των προηγουμένων κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τον ψήφισαν για πρώτη φορά και του έδωσαν εντυπωσιακή νίκη αυτοί και όσοι άλλοι είδαν στο πρόσωπό του έναν καινούργιο, άφθαρτο μεταρρυθμιστή πολιτικό. Θυμήθηκαν ότι αυτός, μόνος από τη Ν.Δ., καταψήφισε τον Πρ. Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ότι υπερψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων.

Αυτοί οι ψηφοφόροι του συμβιβάστηκαν με την αμφίπλευρη διεύρυνση, επειδή είδαν ότι δεν ακολουθείται από αμφίπλευρη πολιτική. Αντίθετα, είδαν τολμηρά μεταρρυθμιστικά βήματα στην παιδεία, στην εξωτερική πολιτική, στο ασφαλιστικό, στον ψηφιακό εκσυγχρονισμό κ.α. Αντιλαμβάνονται ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν εχθρούς και ότι χρειάζεται υπομονή και μεθόδευση.

Ωστόσο, βλέπουν και φοβίες που οδηγούν στο τέλμα. Οι αναβολές (με διάφορα προσχήματα) της κύρωσης των μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, η διατήρηση των κηφήνων στο Δημόσιο, η αναβολή της εγκατάστασης αστυνομίας στα ΑΕΙ κ.ά. προδίδουν φοβίες και παραχωρήσεις απέναντι στην Αριστερά, απέναντι στη Δεξιά, απέναντι στην καθ’ ημάς Ανατολή. Οι φοβίες αυτές χρεώνονται απευθείας στον πρωθυπουργό και προσωποποιούνται στην παραχώρηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Αποπέμφθηκε ο άνθρωπος που μας απάλλαξε από τις καταλήψεις ακινήτων από ανεύθυνα και συχνά επικίνδυνα άτομα, που στο πέρασμα δεκαετιών είχαν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και είχαν φθάσει μέχρι την κατάργηση του δικαιώματος στην ιδιοκτησία. Κανένας υπουργός δεν το είχε τολμήσει και αυτό συνιστά από μόνο του μια μεταρρύθμιση. Ομως ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι κάτι περισσότερο: είναι ένα από τα σύμβολα του μεταρρυθμιστικού προσώπου της Ν.Δ. Ισως το πιο εμβληματικό.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η αρετή είναι η μεσότητα ανάμεσα σε δύο άκρα, την έλλειψη και την υπερβολή. Για παράδειγμα, ενάρετος δεν είναι ούτε ο δειλός ούτε ο παράτολμος. Είναι ο γενναίος. Περιμένουμε μια πολιτική πιο γενναία από τις παραχωρήσεις. Οι παραχωρήσεις δεν εγγυώνται πάντα τη μεσότητα του Αριστοτέλη. Ενίοτε θυμίζουν παρωχημένες έννοιες μιζέριας όπως «πολιτικό κόστος».

*πρώτη δημοσίευση: www.kathimerini.gr