του Τάσου Παπαδόπουλου
Μόλις δύο εβδομάδες μας χωρίζουν από τις κάλπες. Οι πολιτικοί από τη μια αναφέρονται στο παρελθόν, κι από την άλλη επιστρατεύουν τον φόβο για την επόμενη μέρα. Σαφές είναι ότι η παγίδα της απλής αναλογικής αποδεικνύεται, πριν καν κλείσει ο κύκλος των εκλογών, μια ιστορία για άγρια θηρία.
Κανείς δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν. Έτσι το «όνειρο θερινής νυκτός» της δικαιότερης κατανομής των ψήφων όλα δείχνουν ότι δεν βγαίνει με τίποτα. Για πιο λόγο λοιπόν να γυρίσουμε στο 1989, που χρειάστηκαν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, για να βγει μια αδύναμη κυβέρνηση;
Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι όσοι παίζουν με τους εκλογικούς νόμους και κατά συνέπεια με τους θεσμούς, ελάχιστα ενδιαφέρονται για την ομαλή λειτουργία της δημόσιας ζωής. Τους απασχολεί κυρίως πως θα βάλουν τρικλοποδιά στους αντιπάλους τους.
Στις δημοκρατίες όμως, είναι αποδεκτό ότι τα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία μέσω των εκλογών, κι αυτό το γεγονός τα κάνει να ξεχωρίζουν από τα αυταρχικά καθεστώτα.
Μολονότι είμαστε στο παρά πέντε των εκλογών, οι αρχηγοί στις ομιλίες τους συνθηματολογούν και ξεφουρνίζουν ατάκες για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων.
Τα προγράμματα δεν εμφανίζονται καθαρά στους ψηφοφόρους, ενώ όσο πιο μικρά είναι τα κόμματα, τόσο μεγαλύτερα σε μέγεθος σεντόνια φτιάχνουν, προκειμένου να πείσουν, ότι μελέτησαν πολύ τα προβλήματα και έγραψαν ένα πόνημα, που ούτε οι ίδιοι δεν το έχουν διαβάσει στο σύνολό του.
Όμως επειδή όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην Παιδεία, με θλίψη παρατηρεί κανείς πόσο χρησιμοποιείται για να χαϊδέψει αυτιά, ή και από κάποιους, για να αλιεύσουν σε θολά νερά. Αντί να υπάρξουν σε αυτό τουλάχιστον το τομέα, κάποιες υποτυπώδεις συναινέσεις, συμβαίνει το αντίθετο, μια και κυριαρχούν εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις.
Ούτε η ωμή βία και το bullying, με τις διαστάσεις που έχει πάρει, δεν στάθηκε ικανή να συνετίσει τους πολιτικούς ταγούς, για να σκύψουν το κεφάλι από κοινού, προς αντιμετώπιση του εν λόγω φαινομένου.
Ο ένας στη δύση κι ο άλλος στην ανατολή, μια και σε κάθε δράση για την θεραπεία αυτών των φαινομένων, υπάρχει και η αντίδραση που είναι κυριολεκτικά αντιδραστική.
Το ιδιαίτερα δυσάρεστο είναι, ότι για να υποστηριχθούν απόψεις εκτός τόπου και χρόνου, επιστρατεύονται πανεπιστημιακοί που πετούν την ακαδημαϊκή τους τήβεννο, προκειμένου να ικανοποιήσουν μια μερίδα κοινού, που δεν μπορεί να δει την ζοφερή πραγματικότητα.
Η αντιπολίτευση, που επιδιώκει να γίνει Χαλίφης στη θέση του σημερινού Χαλίφη, μεταξύ άλλων τάζει είσοδο από φέτος στα ΑΕΙ κάθε πικραμένου δηλ. όλων όσων τα γραπτά τους, είναι κάτω από τη βάση του δέκα.
Αυτό σημαίνει ότι υπόσχονται είσοδο σε παιδιά που έχουν ελλιπέστατο γνωστικό αντικείμενο και εκ των πραγμάτων δεν έχουν την δυνατότητα να ανταποκριθούν στα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα.
Τα παιδιά αυτά θα σέρνονται για χρόνια, κι αν βρίσκονται σε πόλη εκτός της κατοικίας τους, θα ξοδεύουν τους γονείς τους για ένα πτυχίο, που δεν θα πάρουν ποτέ ή αν κουτσά στραβά το πάρουν, θα τους είναι άχρηστο.
Αν λοιπόν, με αντίστοιχη ενδυνάμωση, οι νέοι αυτοί πήγαιναν σε ένα δημόσιο ΙΕΚ, θα μπορούσαν να αποκτήσουν μια ειδικότητα, ικανή να τους προσδώσει κάποιον επαγγελματικό προσανατολισμό.
Η αδυναμία ορισμένων νέων να ανταποκριθούν στο περιεχόμενο των σπουδών, τους περιθωριοποιεί από την ακαδημαϊκή κοινότητα, με αποτέλεσμα να εντάσσονται ως αντίδραση σε περιθωριακές ομάδες, που κινούνται σε ακραίους χώρους, που θεωρούν την βία ως μέσο επιβολής των θολών απόψεών τους.
Παράλληλα ακαδημαϊκοί, που εργάζονται σε μη κρατικά μεγάλα πανεπιστήμια, τους είδαμε να αρνούνται στη χώρα μας την αλλαγή του άρθρου 16 που επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Πέρα από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ που λειτουργούν ιδιωτικά ΑΕΙ, ακόμη και στο Κάιρο υπάρχουν 13 ιδιωτικά πανεπιστήμια εκ των οποίων τρία ξενόγλωσσα, ένα αγγλόφωνο, ένα γαλλόφωνο και ένα γερμανόφωνο.
Ακούσαμε επίσης από ακαδημαϊκούς που πολιτεύονται για πρώτη φορά, να υιοθετούν κομματικές απόψεις, με έωλα επιχειρήματα, όπως αυτό της χωρίς έλεγχο εισόδου στους πανεπιστημιακούς χώρους, κάνοντας ότι αγνοούν ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, που οι ίδιοι διδάσκουν.
Μας λένε κάποιοι, ότι εκεί δεν υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία αλλά απλή φύλαξη από εντεταλμένους υπαλλήλους. Αγνοούν ότι στη χώρα μας το θέμα της ομαλής λειτουργίας σε ορισμένα πανεπιστήμια, ευτυχώς όχι σε όλα, έχει ξεφύγει, μια και μέσα σε αυτά, όπως συνέβη στην φοιτητική Εστία του Ζωγράφου είχαν εγκατασταθεί άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που δρούσαν ανεξέλεγκτα.
Αυτά τα κακοποιά στοιχεία ποιος θα τα αντιμετωπίσει. Μήπως το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα; Ανεπίτρεπτες αστειότητες…
Επειδή ενός κακού, όπως αυτού του ξέφραγου αμπελιού της παιδείας, μύρια έπονται, βλέπουμε τη βία να απλώνεται, από το γυμνάσιο, ακολουθεί η οπαδική βία και φτάνουμε πανεπιστημιακή βία, καλό θα ήταν οι καθηγητάδες μας να ενώσουν τις φωνές τους.
Εν όψει εκλογών να απαιτήσουν, από τα κόμματα να επιτύχουν ένα μίνιμουμ συναίνεσης, προκειμένου στην εποχή της τεχνίτης νοημοσύνης να βγούμε από τα σπήλαια και να βρεθούμε στις νέες λεωφόρους της τέταρτης επανάστασης, που ανοίγονται μπροστά μας.
Αυτή είναι η υποχρέωση της ακαδημαϊκής κοινότητας στην κοινωνία… Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα.
