του Δρ. Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Η προαναγγελθείσα παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Κύπρο, ανήμερα της 50ης επετείου της εισβολής, έχει μεγάλη ηθική σημασία και μπορεί να μετεξελιχθεί σε αφορμή ολικής επαναφοράς της Εθνικής μας πολιτικής.
Οι πολιτικοί επωμίζονται ως διεκπεραιωτές της λαϊκής εντολής, την τεράστια ευθύνη της λήψεως αποφάσεων που αφορούν όλες τις λειτουργίες της Πολιτείας (Παιδεία, Υγεία, Οικονομία, Πόλεμο ή Ειρήνη).
Κάποιοι ποιητές, ενίοτε, διεισδύουν στο Μέλλον και μπορεί να αποκαλύψουν, ακόμα και να προβλέψουν παγίδες, καταστροφές, ματαιώσεις.
Ο Κώστας Μόντης μέσα από τα τρία Γράμματα στη Μητέρα (1965, 1972, 1980) δίνει μία σφαιρική εικόνα της σύγχρονης Ιστορίας της Κύπρου συμπλέκοντας τους προαιώνιους πόθους με τον επικό Εθνοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1955-50, την απογοήτευση, τον συμβιβασμό και το αδιέξοδο κράτος-φυλακή με την απρόσωπη δημόσια υπηρεσία. Εν κατακλείδι σχολιάζει την εισβολή και τα επακολουθήσαντα.
Ο λόγος του είναι υψηλόφρων, ευπρεπώς καταγγελτικός και σταθερά Ελληνοπρεπής.
«Είχε λέει άλλη δουλειά η Ελλάδα κάτι πανηγυρισμούς, κι ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει»
Στα κουρσεμένα παράλια της Κερύνειας, στις χαράδρες του Πενταδάκτυλου, στον ηλιοκαμμένο κάμπο της Μεσαορίας και τους πορτοκαλεώνες της Μόρφου και της Αμμοχώστου ανευρίσκονται ακόμη και σήμερα, εν ψυχρώ εκτελεσμένοι αιχμάλωτοι, άμαχα γυναικόπαιδα και γέροντες, ανάμεσά τους παιδιά απ’ όλη την Ελληνική Επικράτεια.
Οι τελευταίες οιμωγές τους ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μας μαζί με κάποιες θριαμβευτικές, νικητήριες ιαχές όταν οι ηρωικοί Λοκατζήδες μας καταλαμβάνουν ένα προς ένα τα πολυβολεία του εχθρού στα βουνά και στα οχυρωμένα καντόνιά τους.
Τέτοιες μέρες, ο αμετανόητος γκρίζος λύκος, ο οποίος, έναντι του Ελληνισμού, δεν διαφέρει από τους προγενέστερους και μετά βεβαιότητος οι διάδοχοί του θα είναι ίδιοι, πανηγυρίζει και δέχεται τον χαιρετισμό των επινικίων παρελάσεων των ορδών του στη Λευκωσία δίπλα στα ανδρείκελα «συνομιλητές μας».
Άλλο θέμα αν, κατά περίπτωση, εμφανίζεται «περιβεβλημένος δοράν αμνού» ή για την ακρίβεια εκλαμβάνεται ως τοιούτος από καλόπιστους ή φέροντες ωραιοποιητικούς φακούς.
Αν στρέψει το βλέμμα στον Πενταδάκτυλο ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος, θα δει τις τεράστιες σημαίες που βεβηλώνουν αλλά δεν μπορούν να απαλείψουν το αποτύπωμα του Διγενή Ακρίτα.
Ελπίζω να αφουγκρασθεί ο Πρόεδρος της Ελλα(δικής) μας Κυβερνήσεως τη φωνή της Ιστορίας της Κύπρου, την κραυγή αγωνίας του αφανιζόμενου τρισχιλιετούς Ελληνισμού και να επανακάμψει στην Αθήνα με τις πνευματικές του αποσκευές γεμάτες από Κύπρο στης οποίας
«το ωραίο πολύπαθο κορμί,
η αγνή ψυχή δεν έσβησε.
Και ζή και ζή και ζή!»
(Κύπρος, Κωστή Παλαμά, 15.04.1901)
*Καρδιολόγος
