του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ετσι γίνεται πάντα, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και στην Ελλάδα. Το έχει υποστηρίξει εξ’ άλλου κι ένα από τα ιερά πρόσωπα της παγκόσμιας Αριστεράς, ο Αντόνιο Γκράμσι.
Δεν είναι δυσκολο να το συνειδητοποιησουμε σε γεγονότα και εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Κάθε γεγονός μνήμης που οργανώνεται για την μνημόνευση συγκρούσεων που έγιναν στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου εφ’ όσον προέρχεται απο την πλευρά υποστηρικτών της αστικής δημοκρατίας καταγγέλεται σαν "γιορτή μίσους". Αν όμως οργανώνεται απο τον λεγόμενο "προοδευτικό" (για τι πράγμα ακριβώς, δεν είναι γνωστό) χώρο, λογίζεται σαν "εκδήλωση μνήμης".
Το ιδιο πράγμα συμβαίνει για δεκάδες άλλα γεγονότα. Η αναφορά στην δολοφονία Φύσσα η στον Γρηγόρη Λαμπράκη προκαλεί ρίγη συγκίνησης και καλεί σε ενεργή λαική συμπαράσταση. Κάθε σχόλιο όμως γιά τους νεκρούς της Μαρφίν η γιά την εγληματική εκτέλεση του Παύλου Μπακογιάννη, θεωρείται προσπάθεια αμαύρωσης του φιλολαικού προφίλ της Αριστεράς!
Συνακόλουθα δεκάδες άρθρα και βιβλία έχουν γραφεί για τους νεκρούς των Δεκεμβριανών του 1944. Απόλυτη όμως σιωπή καλύπτει περιέργως τα θύματα, μεταξυ άοπλων πολιτών, του αντιβενιζελικού και φιλοβασιλικού συλλαλητηρίου του Δεκεμβρίου 1923. Μπορεί μεν το πρώτο γεγονός να οδήγησε στον αιματηρό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο ενω το δεύτερο δεν είχε τοσο δραματικές μακροχρόνιες συνέπειες. Δεν παύει όμως κι’ αυτό να αποτελεί ενα αιματηρό στίγμα της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας.
Γιατί όμως κατακρημνίσθηκε έτσι στην συλλογική λήθη; Μήπως επειδή δεν εντάσσεται στα αξιομνημόνευτα ιστορικά γεγονότα που ενισχύουν την φιλολαική εικόνα της Αριστεράς;
Πάνω σε αυτή την παραδοχή οφείλει κάποιος να εμμείνει δίνοντας έμφαση στις αδυναμίες της παράταξης που υποστηρίζει τον δημοκρατικό καπιταλισμό να δώσει μάχη για τις ιδέες της και να συνειδητοποιήσει πως αν δεν κερδίσει τον αγώνα για την σκέψη και τις αντιλήψεις του κόσμου θα παραμείνει εσαεί αιχμάλωτη της αξιακής ηγεμονίας της Αριστεράς και των δοξασιών της.
Σύμφωνα με το εξαιρετικό μικρό βιβλίο του Ιωάννη Δασκαρόλη ("Το Αιματηρό Συλλαλητήριο της 9ης Δεκεμβρίου 1923". Θεσσαλονίκη, Εκδ. Επίκεντρο, 2024), η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς της επανάστασης του Νικολάου Πλαστήρα, με πρωθυπουργό τον Στυλιανό Γονατά.
Το κλίμα τότε, λίγο μετά την δίκη και εκτέλεση των έξη στο Γουδί, ήταν έντονα αντιβασιλικό. Μπροστά στην προοπτική εκλογών γία Συντακτική Συνέλευση, που θα αποφάσιζε το μέλλον της Μοναρχίας και του βασιληά Γεωργίου του Β’, οι φιλοβασιλικές οργανώσεις πήραν αδεια οργάνωσης φιλο-μοναρχικού συλλαλητηρίου. Η κυβέρνηση, έντονα φιλοβενιζελική και σίγουρη για την εκλογική της επικράτηση λόγω και του μεροληπτικου υπέρ της εκλογικού νόμου, έδωσε την σχετική άδεια.
Χωρίς εφημερίδες, με το - θεωρητικά φιλομοναρχικό - πραξικόπημα των στρατηγών Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου να έχει εύκολα κατασταλεί και με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά εκτός νόμου, οι αρχές δεν πίστευαν πως το συλλαλητήριο είχε την παραμικρή ελπίδα επιτυχίας.
Με έκπληξη όμως όλοι αντίκρυσαν μια πραγματική λαοθάλασσα να συγκεντρώνεται στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Παρά τις διαβεβαιώσεις Πλαστήρα περι του αντιθέτου, οι αρχές παρεμπόδιζαν με κάθε τρόπο την μετακίνηση ανθρώπων από επαρχία προς την Αθήνα. Ενώ οι διοργανωτές διεμαρτύροντο για "μέτρα εναντίον υποστήριξης του νόμιμου καθεστώτος της χώρας" (βασιλευόμενη δημοκρατία)!
Από αντίδραση, ο Ριζοσπάστης έκανε τότε λόγο για "μπουλούκια του Κωνσταντινισμού". Η συμμετοχή των γυναικών ανεπανάληπτη. Σύμφωνα με την βενιζελική τότε Πηνελόπη Δέλτα, η διαδήλωση μετετράπη σε "αντιβενιζελικό γυναικομάζωμα". Απο νωρίς δυνάμεις της τάξης και του στρατού χειρονομούσαν και ύβριζαν τους διαδηλωτές!
Το πλήθος κινήθηκε μετά προς το Σύνταγμα και τα Ανάκτορα (σημερινή Βουλή), με τον στρατό να επιχειρεί να τους ανακόψει. Κάτω από τα γραφεία της "Επανάστασης του 1922" αξιωματικοί άνοιξαν πύρ (σύμφωνα με τον δικηγόρο Γερ. Βασιλάτο, αργότερα βουλευτή Ενωσης Κέντρου) που τελικά οδήγησε σε πολλούς τραυματίες και 8 η 15 νεκρούς. Αντιδιαδηλωτές συγκρούσθηκαν με φιλοβασιλικούς και το ιππικό τελικά επέλασε με γυμνά σπαθιά, τραυματίζοντας πολλούς κι’ επιβάλλοντας την τάξη.
