του Τάσου Παπαδόπουλου
Οι Ρώσοι από την μια κτυπούν την δυτική Ουκρανία, ενώ οι Ισραηλινοί όπως είχαν προαναγγείλει, επιτέθηκαν με 200 αεροπλάνα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν και στην καρδιά της Τεχεράνης.
Στις ΗΠΑ ο Τραμπ τρέχει να σβήσει τις φωτιές που άναψαν οι ταραχές στο Λος Άντζελες και να προλάβει την επέκτασή τους σε άλλες περιοχές, επιστρατεύοντας την εθνοφρουρά, ενώ ο Νετανιάχου παρά την έντονη δυσαρέσκειά του για την πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή σπεύδει να ενημερώσει την Ουάσιγκτον για την επίθεση στο Ιράν.
ΚΙ όλα αυτά εν μέσω συνομιλιών, τόσο στο Ομάν για τα πυρηνικά του Ιράν, όσο και στην Κωνσταντινούπολη για μερικών εβδομάδων διακοπή των εχθροπραξιών, στην Ουκρανία.
Σε ότι αφορά το ουκρανικό είναι σαφές ότι ο Πούτιν έχει γλυκαθεί με την κατάληψη του 20% του εδάφους της Ουκρανίας και προκειμένου να συζητήσει για μια πιθανή εκεχειρία, ζητάει ανάμεσα στ άλλα και εδάφη, που δεν έχει ακόμη καταλάβει.
Ο Τραμπ χρησιμοποιώντας την προσφιλή του μέθοδο επιρρίπτει τις ευθύνες του πολέμου στον προκάτοχό του και ταυτόχρονα ατύπως αποσύρεται από την αποτυχημένη του διαμεσολάβηση.
Στο μεσανατολικό ο σερίφης το παίζει και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Την ώρα που δίνει τις ευλογίες του στο Ισραήλ να επιτεθεί στην Τεχεράνη, συνομιλεί με τους μουλάδες για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Παράλληλα αναγνωρίζει το νέο καθεστώς στη Συρία αδειάζοντας τον Νετανιάχου.
Αλλά δεν μένει εκεί, κάνει επί μέρους συμφωνίες με τους θανάσιμους εχθρούς του Τελ Αβίβ, τους Χούθι της Υεμένης και τη Χαμάς στη Γάζα. Πολιτική που ταιριάζει περισσότερο σε τρελοκομείο, παρά σε μια έλλογη διεθνή τάξη πραγμάτων.
Σε αυτό το περιβάλλον η Ευρώπη εμφανίζεται αδύναμη επιδιώκοντας αφενός να μην τα σπάσει με τον Τραμπ και παράλληλα να δημιουργήσει μια αποτρεπτική δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει τον αναθεωρητικό και εν πολλοίς επιθετικό Πούτιν.
Στην προσπάθειά αυτή, το ιερατείο των Βρυξελλών, αποφάσισε, όπως άλλωστε συνηθίζει, να ρίξει έναν πακτωλό χρημάτων προκειμένου να δημιουργήσει ένα αμυντικό σύστημα, που θα έχει σκοπό να αποτρέψει περαιτέρω επιθετική δραστηριότητα της λευκής αρκούδας.
Πάνω στον πανικό της οι Βρυξέλλες, καλούν και εκτός συνόρων χώρες της Ε.Ε., να συνδράμουν προς αυτή την κατεύθυνση. Πέρα από το Ηνωμένο Βασίλειο που από παρίας της Ευρώπης βρέθηκε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, στο νέο σχήμα που φέρει τον τίτλο Ευρωπαϊκή Πολιτική Ένωση, μετέχουν η Νορβηγία και παράλληλα η Τουρκία.
Η Τουρκία, πέρα από την επιθετικότητα της απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν συμμετέχει στις κυρώσεις, βρισκόμαστε ήδη ενώπιον της 18ης, έναντι της Ρωσίας. Παράλληλα είναι ο νέος αγωγός διακίνησης ρώσων επιχειρηματιών και τουριστών, ενώ είναι και ο ενδιάμεσος σταθμός εισροών και εκροών υδρογονανθράκων. Από πετρέλαιο, μέχρι φυσικό αέριο που διοχετεύεται στους αγωγούς του Αζερμπαϊτζάν.
Παράλληλα η Τουρκία διαθέτει ρωσικά οπλικά συστήματα του S-400, ενώ ο Πούτιν χρηματοδοτεί πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, στο Ακουγιού.
Το πόσο αξιόπιστος είναι ο νέος εταίρος της Ε.Ε. που μπήκε κυριολεκτικά από το παράθυρο, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς εχεφρων πολίτης να καταλάβει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που αφορά τις επιστήμες της ψυχανάλυσης και της κοινωνιολογίας.
Όμως υπάρχει και το κερασάκι στην όλη τρέλα της γεωπολιτικής των ημερών μας. Ο Ερντογάν έχει χαρακτηρίσει την Χαμάς εμπροσθοφυλακή της Τουρκίας. Με ποιαν λοιπόν αξιοπιστία θα συμπορευθούν άραγε μαζί του οι ευρωπαίοι;
Αν αναλογισθεί κανείς το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Η Άγκυρα στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δήλωσε ουδετερότητα. Στην πράξη όμως είχε κρυφίως συμμαχήσει με τη ναζιστική Γερμανία. Μήπως η τότε στάση της Τουρκίας κουμπώνει με αυτήν των ημερών μας και τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία;
Και τότε, εκ του ασφαλούς, όταν οι σύμμαχοι νίκησαν κατά κράτος τις δυνάμεις του Άξονα, νάσου παρούσα η Τουρκία να κηρύσσει τον πόλεμο στη Γερμανία τον Φεβρουάριο του 1945. Εν μια νυκτί ξέχασε το σύμφωνο φιλίας που είχε υπογράψει τον Ιούνιο του 1941 με τους Ναζί και στρογγυλοκάθισε στο τραπέζι των νικητών.
Εμείς στην Ελλάδα δεν καταλαβαίναμε τίποτα από όλα αυτά και το ρίξαμε στον εμφύλιο πόλεμο, έτσι για να μην δούνε οι δόλιοι πολίτες αυτού του ρημαγμένου τόπου, μιαν άσπρη μέρα.
Όλα αυτά δεν είναι απλά ιστορία, που για κάποιους είναι και βαρετή. Είναι ζώσα πραγματικότητα, μιας και ορισμένοι επιμένουν στις μέρες μας να διχάζουν, να μισούν και να ενσπείρουν τον φθόνο στις ψυχές των συμπολιτών μας.
Έλεος πια. Τι περιμένουν οι ιέρακες του μίσους, μια νέα καταστροφή, για να βάλουν ένα δράμι μυαλό.
