του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Είναι φανερό τι επιδιώκει η Ιερουσαλήμ. Μετά την εξόντωση ουσιαστικά της Χαμάς στη Γάζα, την στρατιωτική εξουδετέρωση της Χετζμπολάχ στον Λίβανο και την ανατροπή του καθεστώτος Ασσάντ στη Συρία, η εκμηδένιση της στρατιωτικής και πιθανώς πυρηνικής απειλής της Τεχεράνης ολοκληρώνει την εξουδετέρωση του επικίνδυνου Σιιτικού τόξου για ολόκληρη την περιοχή.
Όλες οι υπόλοιπες αραβικές δυνάμεις είναι Σουνιτικές. Δεν είναι τυχαίο πως οί όποιες δηλώσεις διαμαρτυρίας που έχουν προέλθει από γειτονικές αραβικές χώρες για όλες αυτές τις κινήσεις του Ισραήλ υπήρξαν προσεκτικές και εξαιρετικά χαμηλών τόνων. Η ουσία είναι πως αν πετύχει η επιχείρηση της Ιερουσαλήμ, και η πολεμική αντίδραση της Τεχεράνης δεν δείχνει επί του παρόντος νε πετυχαίνει σπουδαία πράγματα, η πολιτική πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή θα αλλάξει θεαματικά.
Το πολιτικό βαρόμετρο την εξελίξεων θα στραφεί τώρα περισσότερο προς την Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο - των φυσικών ηγετών του σουνιτικού μουσουλμανικού κόσμου. Και πιθανώς να χαμηλώσει λίγο του κύρος του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, που φιλοδοξούσε να αναλάβει αυτός την ηγεσία του σουνιτικού ισλάμ και που δεν έχει και τις καλύτερες σχεσεις με τις δύο αυτές σημαντικές αραβικές χώρες.
Για το Ισραηλ βέβαια τα πράγματα θα γίνουν ευκολότερα αλλα δεν θα λυθούν βέβαια. Ο αραβικός κόσμος του σουνιτικου ισλάμ ειναι περίπλοκος και απρόβλεπτος. Και δεν είναι ειλικρινά φιλικός απέναντί του. Αλλά με την εξουδετέρωση των σιιτών εκλείπει, για την ώρα τουλάχιστον, η αμεσότερη απειλή κατά της ύπαρξής του.
Για τα ελληνικά συμφέροντα ανοίγει ένα παράθυρο. Που χρειάζεται όμως προσοχή και μελετημένες κινήσεις. Ο σουνιτικός κόσμος είναι σαν κινούμενη άμμος. Με πολλές αστάθειες και ανακατατάξεις. Εχει βέβαια κάποιες σταθερές. Τα σημερινά αραβικά καθεστώτα τρέφουν σοβαρή εχθρότητα κατά των λεγόμενων αδελφών μουσουλμάνων, που χαιδεύουν τα αυτιά ακραίων ισλαμιστών και σαλαφιστών.
Παράλληλα, εξαρτώνται σοβαρά από την εύνοια και την βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας (Αίγυπτος, Ιορδανία), και των Εμιράτων βέβαια. Η αντιπάθεια απέναντι στην ηγεσία της Τουρκίας, όχι όμως σταθερή κι’ αυτή, βοηθάει την Ελλάδα να ανοιχθεί απέναντί τους. Με προσοχή και σχετική επιφυλακτικότητα όμως. Γιατί δεν έχουμε έναν βασικό κι’ απαραίτητο συχνά συνδεσμο - την θρησκεία! Λχ πως ο εξαρτώμενος απο την Αίγυπτο πολέμαρχος στη Λιβύη Χαφτάρ, ξαφνικά στρέφεται υπέρ της Τουρκίας; Μερικά από τα μυστήρια του αραβικού μωσαικού.
Είναι όμως ευκαιρία να κερδηθούν πόντοι που να εξυπηρετούν τα μακροχρόνια συμφέροντά μας. Στενότεροι δέσμοι με την Σαουδική Αραβία, εντονότερη καλλιέργεια σχέσεων με την Ιορδανία, αποφυγή ρήξεων με Αίγυπτο και προσπάθεια μεσολάβησης σε οποιαδήποτε ένταση μεταξύ τους, ιδίως με κρατίδια του Περσικού Κόλπου. Πρόθεση να παίξουμε κάποιο ρόλο οπουδήποτε αυτοί αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες. Και κυρίως, στενή επαφή με Ισραήλ που ξερει να τους διαβάζει ολους καλύτερα και με μεγάλη ακρίβεια.
