του Μανώλη Βασιλάκη*
Στη χώρα μας, οι «πρώτα-ο-άνθρωπος» Έλληνες ρωσόφιλοι δεν δίνουν δεκάρα όχι για τους Ουκρανούς που εξοντώνει κάθε μέρα ο δικτάτορας του Κρεμλίνου από τις 24 Φεβρουαρίου 2022 έως σήμερα, αλλά ούτε και για τους ομοεθνείς μας στη Νοτιοανατολική Ουκρανία, ούτε για την καταστροφή της ελληνικής μαρτυρικής Μαριούπολης.
Θα χειροκροτούσαν επίσης αν η Ρωσία καταλάμβανε και την κοιτίδα της Φιλικής Εταιρείας, Οδησσό. Οι Έλληνες ισλαμοαριστεροί συκοφαντούν τους Έλληνες της Ουκρανίας, νοσταλγούν τα μεγαλεία της ΕΣΣΔ, ενώ οι ακροδεξιοί πίνουν το σκεύασμα «Πουτινικόν» του εθνικού τηλεπλασιέ, και από κοινού συμπαρίστανται στους Ρώσους γενοκτόνους. Όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκαν στους Έλληνες ομογενείς που βρέθηκαν εδώ εξόριστοι, αλλά στις λιγοστές εκδηλώσεις τους επενέβησαν τα Τάγματα Εφόδου να προπηλακίσουν τους… «ναζί».
Πολύ πριν αρχίσει στην Ελλάδα η περίοδος «Το Κυνήγι του Εβραίου», είχε αρχίσει «Το Κυνήγι του Ουκρανού ναζί», ακόμη κι αν είναι Ελληνικής καταγωγής εκπατρισμένος. Η κυνηγετική περίοδος συνεχίζεται επ’ αόριστον. Στην Ελλάδα, κάποιοι με αριστερή… κυνηγετική άδεια κυνηγούν ακόμη και στα δικαστήρια τους «ισλαμοφοβικούς»[1], κυνηγούν και τη «ρωσοφοβία»[2]. Από την πρώτη στιγμή της ρωσικής εισβολής υιοθέτησαν τη ρωσική προπαγάνδα και μιλούσαν για «Ουκρανούς ναζί».
Όσοι θέλουν να ενημερωθούν για την καταστροφή που υπέστη η τρίτη σε πληθυσμό Ελληνική μειονότητα της ΝΑ Ουκρανίας μπορούν να διαβάσουν το αφιέρωμα «Φωνές των Ελλήνων της Μαριούπολης» (Athens Review of Books, τχ. 169, Φεβρουάριος 2025).
Οφείλω να σημειώσω ότι για κανένα τεύχος στην ιστορία της ARB δεν δεχθήκαμε τόσες ύβρεις, συκοφαντικές επιθέσεις και τόσο bullying όσο για το συγκεκριμένο τεύχος, κι αυτό γιατί ήταν αφιερωμένο στο δράμα και την καταστροφή των ελληνικών κοινοτήτων της Ουκρανίας! Περισσότερες ακόμη και από τη δημοσίευση της ιδρυτικής διακήρυξης της Χαμάς[3].
Αντί να μας κάμψουν τα e-Τάγματα Εφόδου, διαθέσαμε το αφιέρωμα στους Έλληνες της Μαριούπολης με ελεύθερη πρόσβαση και επαναλαμβάνουμε την έκκλησή μας να διαβαστεί.
Ο Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του Η γιορτή της ασημαντότητας παραθέτει μια ιστορία (σ. 39 κ.ε.) από τα Απομνημονεύματα του Χρουστσόφ, την οποία ο Στάλιν αφηγείται στους υποτελείς του στο Πολιτμπιρό: ότι πηγαίνοντας για κυνήγι, αντικρίζει πέρδικες σε ένα δέντρο, τις μετράει, είναι 24, σκοτώνει τις μισές μόνο διότι του τελειώνουν τα φυσίγγια, πηγαίνει να γεμίσει ξανά το ντουφέκι του και οι υπόλοιπες πέρδικες υπομονετικά τον περιμένουν κουρνιασμένες ακόμη στο ίδιο δένδρο να επιστρέψει να τις σκοτώσει όλες. Με αυτή την παραβολή ο Κούντερα δείχνει όχι μόνο τη μοίρα των ανδρείκελων του αιμοσταγούς δικτάτορα, αλλά και πώς το αδιανόητα τραγικό γίνεται γελοίο.
Ο Πούτιν διηγείται στον Τραμπ την ιστορία της «αποναζιστικοποίησης» της «ανύπαρκτης εθνότητας» που λέγεται Ουκρανία, τις πολεμικές επιτυχίες του και αναπτύσσει τις αξιώσεις του, ενώ η Ευρώπη μέχρι τώρα μετράει τα φυσίγγια του Τυράννου και περιμένει ποια από τις «αποσχισθείσες επαρχίες» που «ανήκουν δικαιωματικά» στην Ρωσική Αυτοκρατορία θα χτυπήσει στο μέλλον.
Δεν περιμένουμε να τους φωτίσει το πνεύμα του Τσώρτσιλ, ας ευχηθούμε όμως να λειτουργήσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης: μια ένδειξη είναι ότι επτά Ευρωπαίοι πρόεδροι και πρωθυπουργοί και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ συνοδεύουν τον γενναίο ηγέτη Ζελένσκι στη συνάντησή του με τον Τραμπ. Μια ισχυρότερη ένδειξη θα ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ με fast track διαδικασίες, και όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες η ένταξή της στο ΝΑΤΟ, αυτήν που απέτρεψε η Ανατολικογερμανίδα Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής στο Βουκουρέστι το 2008.
