του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Πως, δηλ. , η κυβέρνηση Τράμπ συνιστά μια επαναστατική ανατροπή του παραδοσιακού αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Με νηφαλιότητα και στέρεα επιχειρήματα ανέλυσε τους λόγους που κατά την γνώμη του κάτι τέτοιο έχει γίνει πράξη στην σημερινή αμερικανική πολιτική σκηνή.
Ορίζοντας σαν επαναστάσεις τις ριζοσπαστικές αλλαγές που εισήγαγε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, που οδήγησαν στην διάλυση της ΕΣΣΔ, και τις ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις του Ντένγκ Σιαοπίνγκ, που μετέβαλε την Κίνα από μιά σχεδιασμένη σε μια σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς που γιά δύο ολόκληρες γενιές προκάλεσε ανάπτυξη 10% στην οικονομία της χώρας, ο Bremmer βλέπει κατ’ αρχήν εξ ίσου θεαματικές αλλαγές με τις πολιτικές του Ντόναλντ Τράμπ.
Κρατώντας κάποιες για την ώρα αρχικές επιφυλάξεις, επισημαίνει πως το αμερικανικό σύστημα είχε ήδη απονομιμοποιηθεί στα μάτια μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων.
Ένα κλίμα ενδεχόμενο εμφυλίου πολέμου είχε καλλιεργηθεί, με τους πολίτες να βλέπουν σαν εχθρούς τους εσωτερικούς πολιτικούς τους αντιπάλους κι όχι κάποιους παράγοντες από το εξωτερικό.
Έτσι ο Πρόεδρος Τράμπ επιχειρεί να ξεπεράσει αυτό το κλίμα καχυποψίας καταργώντας το σύστημα "ελέγχων κι’ εξισορροπήσεων" (την καρδιά δηλ. του μέχρι σήμερα αμερικανικού δημοκρατικού συστήματος) που ίσχυε για τις εκτελεστικές του εξουσίες.
Παράλληλα, αλλάζοντας τους όρους του διεθνούς εμπορίου, μέσω επιβολής υψηλών δασμών και σε δυτικές, φιλικά προσκείμενες προς τις ΗΠΑ, χώρες προωθεί λαικίστικες επιλογές στοχεύοντας στην ικανοποίηση του εσωτερικού του ακροατηρίου.
Δεν υπάρχει επανάσταση βέβαια στην οικονομία αλλά μεταβολή προσανατολισμών και στοχεύσεων. Η πολιτική του όμως οδηγεί στα άκρα τις διοικητικές του εξουσίες, περιθώριοποιεί την αντιπολίτευση και τους αντιπάλους του ενώ υποχρεώνει το κόμμα του πειθήνια να ακολουθεί τις επιλογές του.
Έχει ήδη ασκήσει μεγάλη επιρροή και στον ιδιωτικό τομέα υποχρεώνοντας τους αντιπάλους του να κατεβάζουν τους τόνους της κριτικής τους είτε να εγκαταλείπουν τον πολιτικό στίβο. Και στην εξωτερική πολιτική επιλέγοντας την λογική των "ντήλς" και των επι μέρους συμφωνιών προωθεί στόχους δίχως πολιτικό χαρακτήρα η ιδεολογικό πρόσημο. Είναι στόχοι δικοί του η του επιτελείου του.
Είναι επίσης ιδιαίτερα σημαδιακό πως δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιέργεια καλών σχέσεων με αυταρχικούς ηγέτες, αντίθετα με τους μέχρι τώρα παραδοσιακούς ενοίκους του Λευκού Οίκου.
Με βάση την μέχρι τώρα αμερικανική παράδοση, αυτές οι επιλογές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν "επαναστατικές" συμπεριφορές. Βάζοντας τα θεμέλια για μιά καινούργια, εντελώς διαφορετική, Αμερική.
