Περί της απεργίας των δημοσιογράφων

Τέσσερις κυρίες, όλες δημοσιογράφοι, αποφάσισαν να κάνουν απεργία πείνας έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, ως έσχατο μετρό διαμαρτυρίας κατά των προβλημάτων του ασφαλιστικού τους φορέα. 

Δεν θα σταθώ στους λόγους που τις οδήγησαν στο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας και a priori θα δεχθώ τη βασιμότητα τους. 

Εξ’ αλλού, από τη στιγμή που το ίδιο το συνδικαλιστικό τους όργανο δεν αισχύνεται να βλέπει 4 γυναίκες-συναδέλφους τους καθημερινά στο αντίσκηνο και να μην αντιδρά, τολμώ να πω ότι δικαιώνει τη διαμαρτυρία τους.

Σέβομαι απόλυτα την ειρηνική έκφραση της αγανάκτησής τους και, όντας περίπου συνομήλικός τους, μπορώ να συναισθανθώ την αγωνία τους για τα ζωτικά ζητήματα που τις οδήγησαν να βρίσκονται σχεδόν δυο εβδομάδες στην είσοδο της ΕΣΗΕΑ. 

Θα σταθώ, όμως, στο περιεχόμενο της ανακοίνωσης τους που συνοδεύει τη σημερινή απόφαση να διακόψουν την κινητοποίηση και να αποχωρήσουν, υπενθυμίζοντας ότι ο πρώτος που ξεκίνησε την απεργία αποχώρησε σύντομα για λόγους υγείας και η μια από τις κυρίες νοσηλεύτηκε, επίσης, ύστερα από κάποια οργανική κακουχία.

Συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση τους να αποχωρήσουν. Ίσως δεν έχει καν νόημα μια διαμαρτυρία που δεν παράγει οποιαδήποτε μορφή πίεσης υπέρ των λόγων για τους οποίους γίνεται. 

Όταν, μάλιστα, εκτός από την απλή ταλαιπωρία υπάρχει και κίνδυνος διασάλευσης της υγείας των διαμαρτυρόμενων, ίσως δεν έπρεπε καν να αρχίσει. 

Τι νόημα έχει να διακινδυνεύσει η υγεία ανθρώπων, όταν τα αυτιά προς τα οποία απευθύνεται η διαμαρτυρία τους είναι ερμητικά κλειστά;  

Γιατί να ακούσουν τις 4 κυρίες (υπενθυμίζω πως πρόκειται για συναδέλφους τους) όταν έχουν επιλέξει να ακούνε ευχάριστα τραγουδάκια από τις σύγχρονες Κίρκες των συμβιβασμών;

Δεν φταίνε οι κυρίες που επέλεξαν το πεζοδρόμιο της Ακαδημίας. Ούτε για την άκαρπη εξέλιξη της κινητοποίησης τους φταίνε, ούτε για την επίσης άκαρπη εξέλιξη που θα έχει (κατά πάσα πιθανότητα) η υπόθεση τους. 

Δεν θα έπρεπε καν να απογοητευθούν από το αποτέλεσμα. Απογοήτευση είναι η απόσταση μεταξύ επιθυμητού και ευκταίου, αλλά τι αξία έχει ένα σωστό ‘’επιθυμητό’’ όταν το ‘’ευκταίο’’ είναι αδύνατον;

Δεν είμασταν μια κοινωνία-υπόδειγμα δικαιοσύνης, αλλά το κακό είναι πως δεν αντισταθήκαμε στη διολίσθηση. Αντίθετα, αρκετοί την διευκόλυναν με την σιωπή τους κι άλλοι την πριμοδότησαν με τη συνεργασία τους. 

Κι αν σήμερα είμαστε μια ζούγκλα με βούρκους εδώ κι εκεί, και με το δίκαιο του ισχυρότερου να βασιλεύει, κάποιοι βοήθησαν σ’ αυτό, με παραλείψεις και πράξεις τους. Κάπως έτσι έγινε το ευκταίο αδύνατον.

Όσα έχουν συμβεί σχετικά με τον ΕΔΟΕΑΠ και την ΕΣΗΕΑ δεν είναι τα μόνα. Έχουν προηγηθεί πολλές ανάλογες περιπτώσεις που αφορούσαν κοινωνικές ομάδες σημαντικά μεγαλύτερες από τον κλάδο των δημοσιογράφων. 

Κι αν χειμάζονται οι εργαζόμενοι της ενημέρωσης, μπορώ να σκεφτώ χιλιάδες άλλους εργαζόμενους που έχουν ξεπεράσει αυτό το στάδιο, διότι πένονται, πλέον. Δεν ήταν όλοι εκπαιδευμένοι και μορφωμένοι, όπως οι δημοσιογράφοι, ούτε είχαν όλοι το κουράγιο των 4 κυριών, για να κάνουν μια ανάλογη κινητοποίηση. 

Έχει, όμως, ιδιαίτερη σημασία να αντιληφθούμε πως αν κινητοποιούντο όλοι αυτοί, δεν θα επαρκούσαν ούτε όλα τα διαθέσιμα αντίσκηνα στην αγορά, ούτε όλα τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Γιατί, όμως, δεν κινητοποιήθηκαν?

Αν επιμείνουμε στον ρομαντικό ορισμό της δημοσιογραφίας ως ‘’ελεγκτή της εξουσίας’’, ο συγκεκριμένος ελεγκτής μάλλον έπαιξε πολύ κακό ρόλο. Αποσιώπησε πολλά πλαστά εισιτήρια, πλημμύρισε το τραίνο με ‘’τζαμπατζήδες’’ κι όταν κάποιοι άρχισαν να διαμαρτύρονται, πλαστογράφησε τα γνήσια εισιτήρια τους, για να τα χαρακτηρίσει ψεύτικα και άκυρα. 

Και γέμιζε ασφυκτικά ο χώρος με επιβάτες που δεν άντεχε, αλλά εκείνοι συνέχιζαν να λειτουργούν σαν ελεγκτές-λακεδες, διευκολύνοντας ολοένα και περισσοτέρους να επιβιβαστούν στο τραίνο της ποδηγέτησης και του αποπροσανατολισμού. Και τώρα που το τραίνο άρχισε να τρίζει επικίνδυνα, παρατήρησαν πως είναι κι αυτοί μέσα. Μάλλον το είχαν ξεχάσει, ή δεν το σκέφτηκαν ποτέ. 

Απόκρυψη ή επιλεκτική παρουσίαση ειδήσεων και αλήθειας δεν την έκαναν κάποιοι τυχαίοι άνθρωποι. Δημοσιογράφοι ήταν, ‘’λειτουργοί’’ της ενημέρωσης, που αντάλλαξαν τις υπηρεσίες τους με αμοιβές, αξιώματα ή άλλου είδους αντιπαροχές.

‘’Αγιοποίηση’’ ή ‘’δαιμονοποίηση’’ ανθρώπων, επαγγελματιών, κοινωνικών ομάδων ή εργαζομένων δεν έκαναν κάποιοι άγνωστοι κύκλοι. Συγκεκριμένα πρόσωπα ή ομάδες της δημοσιογραφίας ήταν, και ενήργησαν κατόπιν υποδείξεων και εντολών απ’ αυτούς που – υποτίθεται – ελέγχουν.

Αν η Ελλάδα, σήμερα, έχει χάσει δραματικά την ελευθεροτυπία και ελευθεροστομία της δημοσιογραφίας, αυτό δεν το προκάλεσαν οι επαγγελματίες του ΟΛΠ ή της Ιχθυόσκαλας Κερατσινίου. 

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ ξεπούλησαν τη δημοσιογραφία τους και δέχτηκαν την ‘’καθ’ υπαγόρευσιν’’ ενημέρωση, συναλλασσόμενοι με ‘’αγιογραφημένους’’ εργολάβους του τύπου.

Αν ο πλουραλισμός έχει χαθεί, αυτό έγινε, γιατί συγκεκριμένα στόματα φιμώθηκαν, ανεπιθύμητα κείμενα πετάχτηκαν στα σκουπίδια, πόρτες ΜΜΕ έκλεισαν κατάμουτρα σε ενοχλητικά πρόσωπα, και προβλήθηκαν προσεκτικά επιλεγμένοι κομπάρσοι του αποπροσανατολισμού. Αυτό τον προσεκτικά σχεδιασμένο ‘’σινγκιουλαρισμό’’ μόνον υπηρέτες της δημοσιογραφίας μπορούσαν να τον εξυπηρετήσουν.

Οι ‘’μεγαλοεργολάβοι’’ που σήμερα καταγγέλλονται, μόλις χθες ήταν οι καλοί και αξιόπιστοι εργοδότες, για να μην αναφερθώ επώνυμα σε πρώην αστέρες των μεγαλοεκδοτών που είχαν μόνιμη ουρά από υποψηφίους για τα έντυπα τους. 

Δημοσιογράφοι ήταν οι υποψήφιοι, όχι γιατροί, μηχανικοί ή ηλεκτρολόγοι. Κι αν υπάρχουν πραγματικοί ‘’νταβατζήδες’’ της ενημέρωσης, δούλευαν και δουλεύουν με ‘’ιερόδουλες’’ της ενημέρωσης, όχι με συνταξιούχους, καθηγητές ή μηχανικούς αυτοκινήτων.

Όταν η ΕΡΤ έκλεισε βίαια, τους πύρινους λόγους των έκτακτων εκπομπών τους συνέτασσαν κι εκφωνούσαν δημοσιογράφοι, όχι οι πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί απέξω. Κι όταν άνοιξε ξανά, οι ίδιοι διαπρύσιοι κήρυκες της πολυφωνίας, της ανεξαρτησίας και του πλουραλισμού, αντάλλαξαν τους πύρινους λόγους τους με τη μονοφωνία, την εξάρτηση και τον σινγκιουλαρισμο. Πρώτα στο υβρίδιο της ΝΕΡΙΤ και κατόπιν στη νέα ΕΡΤ. 

Όσο για τα ιδιωτικά κανάλια που επισήμως αποκαλούνται ‘’βοθροκάναλα’’, τα λύματα και περιττώματα που την υπηρετούν δημοσιογράφοι δηλώνουν, όχι τελωνειακοί ή δικηγόροι. Κι είναι γραμμένοι στην ΕΣΗΕΑ, όχι στο ΕΒΕΑ ή στη ΓΣΕΕ. 

Ο δρόμος προς τη ζούγκλα στρώθηκε με χαλιά μεγαλοεργολάβων και βάγια δημοσιογράφων. Φταίμε όλοι, γιατί δεχθήκαμε να τον περπατήσουμε, αλλά φαντάζομαι πως συμφωνούν και οι 4 κυρίες ότι κάποιοι έχουν μεγαλύτερη ευθύνη. 

Διαφορετικά, αυτό που επιχειρεί σήμερα η δημοσιογραφική κοινότητα (αν νοείται κοινότητα ένα γκρουπ ετερόκλητων επαγγελματιών αμφίβολης συνοχής) είναι να μιμηθεί την τόσο βολική στρατηγική της ιδιωτικοποίησης των κερδών και της κοινωνικοποίησης των ζημιών.

Δυο μέτρα και δυο σταθμά μπορεί να χρησιμοποιήσει ο οποιοδήποτε. Δεν μπορεί, όμως, να ζητάει αξιοπιστία και επικύρωση των μετρήσεων του.