του Στέλιου Κοντέα*
ΑΝ αψηφήσουμε:
– Ότι το δημόσιο χρέος αυξήθηκε την εξαετία που κυβέρνησε ο Κώστας Καραμανλής με διπλάσιους ρυθμούς από ό,τι είχε αυξηθεί την οκταετία του Κώστα Σημίτη (περίπου 20 αντί 10 δισεκατομμύρια ευρώ κατά μέσο όρο τον χρόνο, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής).
– Ότι, όταν ο Κώστας Καραμανλής αναλάμβανε τα ηνία της χώρας, η Ελλάδα ήταν το νεότερο μέλος της Ευρωζώνης και η οικονομία της έτρεχε με έναν ρυθμό ανάπτυξης που δεν έχει καταφέρει να πετύχει ποτέ ξανά από τότε (5,8% το 2003, σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας & Ανάπτυξης), κατατασσόμενη στις 40 πιο ανταγωνιστικές του κόσμου (σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ).
– Ότι ήταν έτοιμη να κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες (η μόνιμη τέλεση των οποίων στη χώρα μας παρέμεινε ένα από τα ανεκπλήρωτα οράματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή) και ότι, μετά την άρτια διοργάνωσή τους, τα ολυμπιακά έργα αφέθηκαν να ρημάξουν αντί να ιδιωτικοποιηθούν.
– Ότι, όταν ο Κώστας Καραμανλής αποφάσιζε να αποδράσει από την εξουσία, για να μην πιει επτά μήνες μετά το πικρό ποτήρι της χρεοκοπίας (στην οποία είχε συντελέσει καταλυτικά αφήνοντας «για αργότερα» κάθε δυσάρεστο μέτρο), η ελληνική οικονομία, κατατασσόμενη πλέον ούτε καν στις 70 πιο ανταγωνιστικές του κόσμου, είχε ήδη βυθιστεί στην ύφεση (με αποτέλεσμα το 2010 το ΑΕΠ της να μειωθεί κατά 4,3%).
Και εστιάσουμε στη Σύνοδο Κορυφής που έγινε στο Ελσίνκι το 1999 (η οποία σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ήταν «μια αδιαμφισβήτητη ελληνική επιτυχία»)…
Και, συγκεκριμένα, όχι στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πάγιο αίτημα του ελληνισμού) χωρίς την επίλυση του δυσεπίλυτου πολιτικού της προβλήματος (που δικαιολογούσε το απόλυτο της εκτίμησης του αείμνηστου πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού)…
Αλλά στα τότε συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που παρότρυνε «τα υποψήφια μέλη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων»· διαφορετικά, έκρινε ότι θα έπρεπε «να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος».
ΤΟΤΕ, μήπως οφείλουμε να θυμηθούμε ότι αυτή ήταν και η θέση που είχε διαμορφώσει ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας και θείος του Κώστα Καραμανλή από τις αρχές του 1975;
Αλλά ότι ο ανιψιός του δεν επεδίωξε την εφαρμογή της.
Έστω κι αν ήταν ήδη δρομολογημένη από τον προκάτοχό του.
Αφήνοντάς την κι αυτή «για αργότερα»;
Προφανώς δε κάποιοι προσποιούνται να αγνοούν και αυτά τα ίδια τα λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή,που είπε ότι:
«Τρεις τρόποι υπάρχουν για να λυθούν οι διεθνείς διαφορές: ο διάλογος, η διαιτησία και ο πόλεμος. Ο τρίτος μπορεί να αποφευχθεί μόνο με τη χρήση των δύο πρώτων».
*δημοσιογράφος
