του Χρίστου Χ. Λιάπη*
Για τους Σιίτες της Μέσης Ανατολής ο Qassem Soleimani, ήταν κάτι σαν τον James Bond, τον Erwin Rommel και τη Lady Gaga μαζί, όπως έγραψε ο Kenneth Pollack, πρώην αναλυτής της CIA, στους Times. Αντίθετα όμως με αυτά που μαρτυρούν οι τίτλοι των ταινιών του θρυλικού πράκτορα 007, “You live only twice” («Ζεις μονάχα δυο φορές») και “Die another day” («Πέθανε μια άλλη μέρα»), ο Κασέμ Σολεϊμάνι έζησε μόνον μία φορά και δεν πέθανε κάποια άλλη μέρα, αλλά στις 03 Ιανουαρίου 2020. Μπορεί, ο Ιρανός Υποστράτηγος να συγκρίνεται με την τακτική ιδιοφυΐα του Στρατάρχη Ρόμμελ, όμως οι πολεμικές συγκρούσεις στις οποίες ενεπλάκη ο Σολεϊμάνι, ως Διοικητής της επίλεκτης μονάδας Κουντς (που σημαίνει Ιερουσαλήμ), κάθε άλλο παρά ως «Πόλεμος δίχως μίσος» (όπως τιτλοδοτείται ένα από τα βιβλία του Έρβιν Ρόμμελ), θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Σε ότι αφορά, τώρα, στο εκδραματιστικό – επικοινωνιακό στοιχείο που χαρακτήριζε τη δημόσια παρουσία και ιδιαίτερα τις selfies του Σολεϊμανί, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, για τον προσεταιρισμό –κυρίως- της νέας γενιάς, προσδίδοντάς του, κατά τoν προαναφερθέντα αρθρογράφο, lifestyle χρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Λαίδης Γκάγκα, έχω σχολιάσει (…και έχω σχολιασθεί…) παλαιότερα, για τον ρόλο και την επίδραση της ψηφιακής προβολής και των αυτοφωτογραφιών στη δημόσια εικόνα, οπότε δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό το θέμα και εδώ.
Στο Ιράν, παρομοιάζουν ήδη των Σολεϊμανί με τον Arash, τον μυθικό τοξότη και ήρωα του Βιβλίου των Βασιλέων, ο οποίος, όταν συμφωνήθηκε πως τα σύνορα μεταξύ Ιράν και Τουράν θα χαραχτούν με βάση τη μεγαλύτερη δυνατή βολή ενός περσικού βέλους, προθυμοποιήθηκε να ανέβει στο όρος Alborz και να εμφυσήσει όλη τη ζωτική του ενέργεια στη βολή του τόξου του. Το βέλος ταξίδεψε για ολόκληρα μερόνυχτα πριν πέσει στο έδαφος –σαν ένα μυθολογικό, οξύαιχμο, πρώιμα βιονικό, drone σε μια υπερπτήση αναζήτησης του μέγιστου βεληνεκούς του- πλαταίνοντας τα σύνορα του Ιράν, αλλά αφήνοντας τον τοξοβόλο Αράς νεκρό στην κορυφή του βουνού, μια και είχε δώσει όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια να μεγαλώσει την πατρίδα του. «Ήμουν και εγώ στον πόλεμο τοξότης, το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε..», όπως έγραψε στην «Ελένη» του, ο δικός μας Σεφέρης, για έναν άλλο, μάταιο –όπως είναι όλοι οι πόλεμοι- πόλεμο, αυτόν της Τροίας.
Ιρανός δεύτερης γενιάς ήταν ο Καθηγητής μου στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Tufts, στη Βοστώνη, S Nassir Ghaemi, ο οποίος, στο βιβλίο του “First Rate Madness”, (σε ελεύθερη μετάφραση, «Τρέλα Πρώτου Βαθμού») αναφερόμενος στον Μαχάτμα Γκάντι περιγράφει τον όρο της «ριζοσπαστικής ενσυναίσθησης» (“radical empathy”), ως ψυχολογικό και πολιτικό μέγεθος πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να βασισθούν οι αρχές της αλληλοπεριχώρησης, της σύμπνοιας και της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών.
Τον Καθηγητή Γκέμι, έναν αληθινό Ακαδημαϊκό, εκ Περσίας «Μάγο» των Συναισθηματικών Διαταραχών, τον γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί του το 2013, ως Ειδικευόμενος Ψυχιατρικής στις ΗΠΑ. Έντεκα χρόνια πριν από την πολύτιμη αυτή πανεπιστημιακή μου εμπειρία στη Βοστώνη, το 2002, ως φοιτητής Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δεκαοχτώ περίπου χρόνια πριν ο Ντόναλντ Τράμπ δώσει τη διαταγή για την εκτέλεση του Σολεϊμανί (που το όνομά του αποτελεί, περσική παραφθορά του αραβικού Σουλεϊμάν που και αυτό με τη σειρά του ριζώνει ετυμολογικά στο εβραϊκό Σολομών), έγραφα στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», για τα «Δάκρυα του Ιορδάνη» και τους πολέμους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής: «…Ο ρους της Ιστορίας κυλάει στην κοίτη των ποταμών της Μεσοποταμίας -του Τίγρη και του Ευφράτη- κι ακολουθεί το ρεύμα του Νείλου και του Ιορδάνη. Ρέουν οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί, διαχέονται οι ιδέες και οι θρησκευτικές φιλοσοφίες κι έτσι ο Αβραάμ γίνεται Ιμπραήμ στους Μουσουλμάνους και ο Σολομών Σουλεϊμάν…»
*Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Από: Athanase Papandropoulos
