του Χάρη Βλάδου*
"Ζούμε σε μια πολύ παράξενη εποχή. Όλα δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία, ολόκληρος ο κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός στην Ελλάδα, σε όλες του τις πτυχές, βρίσκεται, στις αρχές του 21ου αιώνα, μπροστά σε ένα εξελικτικό σταυροδρόμι. Πολλά αυτονόητα του χθες καταρρέουν. Πολλές βεβαιότητες εξατμίζονται...
Ο παλιός κύκλος ανάπτυξης κλείνει μέσα από κλιμακούμενους βίαιους συνήθως σιωπηλούς- σπασμούς: ένας νέος αγωνίζεται να αναδυθεί, να σταθεροποιηθεί. Η κρίση πονά αλλά η κρίση είναι που γεννά το νέο...
Και, ακόμα περισσότερο, μέσα σε αυτές τις συνθήκες των κλιμακούμενων αλλαγών, διάφορα κοινωνικοοικονομικά «παράδοξα» δείχνουν να πολλαπλασιάζονται...
Και το κυριότερο: όσο αναβάλλουμε τον αναγκαίο, πραγματικά ουσιώδη διάλογο περί παγκοσμιοποίησης, ο οποίος βρίσκεται τελικά στη δομική ρίζα όλων των μεγάλων κοινωνικοοικονομικών Κοινωνικοοικονομικών σύγχρονων ζητημάτων που μας απασχολούν, τόσο το χειρότερο για την κοινωνία μας ως σύνολο, και στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον.
Τόσο το χειρότερο για την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και, ιδιαιτέρως μάλιστα, για τα πιο αδύνατα τμήματα της.
Καμία αναβολή και καθυστέρηση δεν είναι χωρίς αναπτυξιακό τίμημα: και το συγκεκριμένο, μάλιστα, φαίνεται πως είναι και θα είναι οδυνηρά υψηλό..."
Και ήταν... Αυτά τα αποσπάσματα, φίλοι μου, είναι από την εισαγωγή του βιβλίου μου "Η Δυναμική της Παγκοσμιοποίησης και οι Επιχειρήσεις στην Ελλάδα" στις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ, το οποίο αποτελούσε την συνέχεια και "εκλαΐκευση" κατά κάποιον τρόπο του διδακτορικού μου στο Παρίσι...
Με ποια ημερομηνία έκδοσης, ξέρετε; Τον Απρίλιο του 2006... Μάλιστα...
Κι ας σας λένε πως η χρεοκοπία ήταν "απρόβλεπτη"... Το διάβασαν εκείνοι την εποχή αρκετοί φίλοι -και δεξιοί" και "αριστεροί"...- και τα σχόλια τους ήταν ποικίλα:
- Ρε Χάρη, ποια κρίση; Εδώ όλοι πήραν και δεύτερο καγιέν. Ποια κρίση;
- Μήπως υπερβάλλεις; Τι έπαθες; Αντιπολίτευση κάνεις; .
- Με τέτοια γραπτά περιμένεις να κάνεις πανεπιστημιακή καριέρα στην Ελλάδα; Καλά...
- Λογικό είναι που είσαι κομματικά άστεγος με αυτά που γράφεις. Κολύμπα τώρα μόνος σου...
Έκτοτε, πέρασαν φυσικά πολλά χρόνια. Δύσκολα, ναι... Αλλά και παραγωγικά και δημιουργικά. Μα πάνω από όλα, χρόνια αξιοπρεπή και συνεπή με τις αρχές και τις επιστημονικές απόψεις μου... Μακριά από "ανέσεις και χρυσοφόρα πρότζεκτ και μακριά από εύκολα "αλεξίπτωτα" βολέματος στα πανεπιστήμια του κέντρου (με βάση, φυσικά, την ποικιλία των Ν στα ονόματα των «επαναστατών» -αλλά «καλής οικογενείας»- συναδέλφων...) Όχι, δεν το «βούλωσα»...
*σύμβουλος επιχειρήσεων
