του Αλέκου Παπαδόπουλου*
Παραφρονούν οι ώρες ακούγοντας δημόσια πρόσωπα να ανευθυνολογούν τόσο απερίσκεπτα. Μιλάω για τις βαρύγδουπες δηλώσεις για το κορωνο-ομόλογο, το οποίο ενίοτε βαφτίζεται ευρω-ομόλογο, ενίοτε ένα σύγχρονο Σχέδιο Marshall, ακόμη και ομόλογο της ΕΚΤ. Αυτά χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι.
Καταρχάς, οποιοσδήποτε εκδώσει ένα ομόλογο πρέπει να το στηρίξει με κάποια μορφή μελλοντικών πόρων για την εξόφληση των τοκοχρεολυσίων. Αυτό καθορίζει τον βαθμό της πιστοληπτικής ικανότητας. Οταν δανειζόταν ο ESM για να τα μεταδανείσει σε κάποια χώρα μέλος το έκανε με τις πλάτες των €600 δισ. των εγγυήσεων των υπολοίπων κρατών και τα μεταδάνειζε με μνημόνια, ώστε να διασφαλιστεί η αποπληρωμή τους. Επρόκειτο για χορήγηση ρευστότητας και όχι ανάληψη δημοσιονομικής ευθύνης.
Όταν όμως τώρα ομιλούν για κορονο-ομόλογα, το αίτημα δεν είναι ο μεταδανεισμός αλλά η επιχορήγηση πρωτογενών δαπανών σε κράτη-μέλη. Προσπερνώ ότι αυτό απαγορεύεται από τη Συνθήκη. Ποιος θα αποπληρώσει το ομόλογο στη λήξη του; Προφανώς ο κοινοτικός προϋπολογισμός. Εδώ επομένως ανοίγει η κερκόπορτα για μελλοντική διόγκωση του κοινοτικού προϋπολογισμού, αφού θα συμπεριλαμβάνει και την εξυπηρέτηση του κοινού χρέους. Αυτό όμως είναι το πρώτο βήμα για μια de facto ομοσπονδιοποίηση. Ποιες όμως αρμοδιότητες είναι πρόθυμα να αποποιηθούν τα κράτη μέλη σε μια τέτοια πορεία; Το έχουμε σκεφτεί αυτό; Νομίζω ότι βλέπουμε το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Τι θα γίνει αν δεν προχωρήσει η ομοσπονδιοποίηση; Θα μπορεί να χρεοκοπήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά να συνεχίζει να υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Με τέτοιες λογικές αναλαμβάνουμε το ρίσκο να οδηγήσουμε το ευρωπαϊκό σύστημα σε ενδόρρηξη.
Το γιγάντιο επίσης ποσό των 750 δισ. ευρώ της ΕΚΤ αφορά μόνο τη ρευστότητα για την επιβοήθηση των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να ανακάμψουν. Δεν αφορούν στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Δεν μπορούν να γίνουν δημόσιες καταναλωτικές δαπάνες.
Για να προκαλέσουν επίσης την προσοχή, κάποιοι εντός και εκτός της Ελλάδος, εφεύραν την εύκολη λύση και την ονοματολόγησαν «νέο Σχέδιο Marshall». Αλλά το Σχέδιο αυτό είχε και μια χώρα πίσω, την Αμερική, που χρηματοδοτούσε την ανασυγκρότηση της ρημαγμένης μεταπολεμικής Ευρώπης. Τώρα ποια χώρα θα χρηματοδοτήσει την Ευρώπη; Η Αμερική ή μήπως η Κίνα ή η Ρωσία; Εύκολα σου απαντούν οι λαϊκιστές. Μα η Ευρώπη. Δηλαδή; Οι πλούσιοι. Ποιοι είναι οι πλούσιοι; Η Γερμανία. Εχουν υποχρέωση αλληλεγγύης. Αυτή είναι η εύκολη απάντηση αλλά και ταυτοχρόνως μια γενικευμένη απάτη των αριστερών και δεξιών, ελλήνων και ευρωπαίων λαϊκιστών, οι οποίοι πλειοδοτούν ασύστολα με τα λεφτά κάποιων άλλων στο όνομα της αλληλεγγύης. Ναι, και εγώ θέλω την αλληλεγγύη. Και εγώ θα επιθυμούσα να πληρώσουν οι Γερμανοί. Δεν μπορώ όμως να το απαιτήσω, πόσο μάλλον να το επιβάλλω.
Η Ελλάδα θα πληγωθεί εφέτος από βαθιά ύφεση της τάξης του 10% και τα μέτρα περικοπής δαπανών, π.χ. συντάξεων, μισθών κ.λπ., είναι μάλλον αναπόφευκτα. Πολλές επιχειρήσεις θα καταρρεύσουν και η ανεργία θα κορυφωθεί. Είναι ανήθικο να εμπορεύονται κάποιοι και να πλειοδοτούν πάνω στις επερχόμενες δραματικές ώρες που θα πλήξουν τη χώρα.
Προφανώς θα βρεθεί κάποια υβριδική λύση για να αντιμετωπισθεί το οικονομικό πρόβλημα των ευρωπαϊκών χωρών, όπως γίνεται συνήθως. Η δουλειά θα γίνει, αλλά με τρόπο που θ’ αποφεύγονται οι παγίδες. Το εκπληκτικό πάντως είναι η ευκολία με την οποία εγείρονται αιτήματα, χωρίς συνείδηση του βάθους των συνεπειών. Η λύση που πιστεύω ότι πράγματι θα βρεθεί προϋποθέτει 1ον να σταματήσει ο κόσμος να ακούει αυτές τις ανοησίες και 2ον να συγκροτηθεί από τώρα Σχέδιο για τη χώρα όπου θα βασίζεται πρωτίστως στις δικές μας προσπάθειες και σ’ αυτές να προστεθούν νέοι μηχανισμοί διάσωσης. Τις αρχές και τις πρακτικές του Σχεδίου τις γνωρίζουν αρκετοί σοβαροί στη χώρα και την Ευρώπη.
*πρώην υπουργός
**πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
